Γιατί δεν πάνε να δουλέψουν οι άνεργοι;

Διάβαζα χθες δύο άρθρα. Το ένα με τίτλο "Γιατί δεν πάνε να δουλέψουν οι άνεργοι;"... και το δεύτερο με τίτλο "Μόλις το 10% των νέων διδακτόρων στην Ελλάδα συνεργάζονται με επιχειρήσεις: Αναξιοποίητη η δεξαμενή των ταλέντων".
Εγώ θα σας πω ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, μέχρι το σημείο που η γνώμη συναντά τη γνώση.
Στο πρώτο άρθρο ουσιαστικά μιλά για την "ασφάλεια των επιδομάτων". Συγγνώμη, για ποια ασφάλεια ακριβώς; Κύριε αρθρογράφε πότε ήταν η τελευταία φορά που έλαβες επίδομα και ένιωσες ασφαλής;
Είδαμε τι έγινε με την πανδημία, ξαφνικά το σύστημα της ασφάλειας των επιδομάτων δεν ήταν και τόσο ασφαλής για τους εργαζόμενους, σωστά κύριε;
Οι εργασιακές συνθήκες είναι εκείνες που δεν ευνοούν τη συνεργασία. Π.χ. μετακόμισε για 8 μήνες σύμβαση 200χλμ μακριά, νοίκιασε, πλήρωσε, εγγυήσεις κοκ, και μετά ωπς, συγγνώμη, δεν ανανεώνουμε τη σύμβαση. Γυρίστε πίσω, ευχαριστούμε για τη συνεργασία. Στις οκτάμηνες εργασίες επομένες μόνο οι ντόπιοι μπορούν να τις εκμετταλευτούν, και Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα.
Από εκεί και έπειτα, τα 800 ευρώ στην Πάτρα δεν είναι ίδια 800 ευρώ με την Αθήνα για παράδειγμα, ακριβότερο κόστος ζωής στην τελευταία. Δείτε την αγορά ενοικίων. Αναγκαστικά πρέπει να υπολογίζεις τις διαφορές. Δε μπορείς να σέρνεσαι δεξιά και αριστερά.
Στη διαχείριση ανθρώπων μιλάμε για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, όχι εργαζόμενους που δε μας ενδιαφέρει πώς θα επιβιώσουν.
Λέει για παράδειγμα ότι δε βρίσκει ταλέντα, ή ανθρώπους με γνώσεις. Μήπως όμως δε δίνει και την ευκαιρία σε ανθρώπους να αποδείξουν το ταλέντο τους; Μήπως δεν έχουν την ευκαιρία να εκπαιδευτούν εντός της επιχείρησης για να γίνει το perfect business match;
Δε γίνεται να ζητάς junior με αμοιβή 650 μικτά, και 7 χρόνια εμπειρίας. Αυτό δεν αρμόζει στο σήμερα.