Ακούω τη φράση "υπάρχουν δουλειές αλλά οι τεμπέληδες δεν πάνε να δουλέψουν"

Από παλιά θυμάμαι να ακούω τη φράση γενικά στην κοινωνία "υπάρχουν δουλειές αλλά οι τεμπέληδες δεν πάνε να δουλέψουν" ή "οι νέοι δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους" και "δε θέλουν να ξεκινήσουν από κάπου" με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Εσύ που έχεις από κληρονομιά ένα σπίτι μπορείς να μιλάς για κόστος ενοικίων με την ίδια αγωνία;
Εσύ που σε έβαλε ο γνωστός σου ή άλλοι συγγενείς στην εργασία σου από το "παράθυρο" παρακάμπτοντας κριτήρια και διαδικασίες μπορείς να μιλάς για ύπαρξη κενών θέσεων εργασίας;
Εσύ που είχες αυτοκίνητο ως δώρο επειδή πέρασες στο πανεπιστήμιο, μπορείς να μιλάς για τα μέσα μεταφοράς και την ταλαιπωρία;
Εσύ που εργάζεσαι δίχως να αποδίδεις φόρους, μπορείς να μιλάς για άδικο κράτος;
Εσύ που δηλώνεις απλός υπάλληλος αλλά μένεις σε βίλα 150 τ.μ. και κυκλοφορείς με ακριβό αυτοκίνητο μπορείς να μιλάς για φτώχεια;
Εσύ που δεν έψαξες ποτέ εργασία στην πραγματική αγορά εργασίας για τον Α ή Β λόγο επειδή η ζωή στα έφερε πιο εύκολα, μπορείς να μιλάς για προσλήψεις;
Εσύ που πήρες τηλέφωνο τα μεσάνυχτα τον εργοδότη σου ύπουλα ώστε να απολύσει άλλον αντί εσένα, μπορείς να μιλάς για ηθική;
Εσύ που χαλαρά κοιτάς την ώρα για να πας για έναν καφέ με μία φίλη ή ένα φίλο, γιατί ποτέ δεν αναγκάστηκες να κοιτάς την ώρα πότε θα φύγεις από το χώρο εργασίας γιατί δεν αντέχεις άλλο την πίεση, μπορείς να μιλάς για εργασιακές συνθήκες;
Εσύ που έγινες διευθυντής στα 24, επειδή ο γονέας είχε τα μέσα να σε κάνει, μπορείς να μιλάς για αξιοκρατία;
Εσύ που πήρες απευθείας ανάθεση από το δήμο 24χιλ. ευρώ για τρίμηνη εργασία μισής αξίας (μην ανοίξουμε το θέμα διαύγεια σε αυτό το post, έρχεται η ώρα της), όταν υπάρχουν φτωχοί που βγάζουν το μήνα με 300 ευρώ, μπορείς να μιλάς για τεμπελιά;
Πιστεύω ότι όλοι μπορούν να μιλούν, να έχουν άποψη, και να εκφράζονται όπως θέλουν. Όμως ας σεβόμαστε όσους πραγματικά παλεύουν με τη ζωή τους!
Δε ξέρουμε τί έχει ο καθένας μέσα του! Δε ξέρουμε το κίνητρο, τα αίτια… αλλά γνωρίζουμε το ότι πρέπει πάντα να προχωράμε μπροστά!