Κάθε κρίκος της αλυσίδας πρέπει να αναγνωρίζεται και να έχει αξία

Η αναγνώριση της προσπάθειας των εργαζομένων είναι κρίσιμος παράγοντας για τη διατήρηση του ηθικού και της παραγωγικότητας.

Παρατηρείται συχνά ένα φαινόμενο όπου τα συγχαρητήρια ή οι ευχαριστίες του ανώτατου στελέχους -είτε δίνονται γραπτώς είτε προφορικά- δε φτάνουν ποτέ σε εκείνα τα άτομα που βρίσκονται "στη βάση" της καθημερινής λειτουργίας.

Οι ενδιάμεσοι προϊστάμενοι πολλές φορές "κρατούν" την αναγνώριση για τον εαυτό τους, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι η επιτυχία είναι αποτέλεσμα δικής τους μόνο προσπάθειας.

Δεν αρκεί μία "καρδούλα" στο διευθυντή, και γελάκια! Το μήνυμα ήταν όχι για εσάς, αλλά για όλη την ομάδα, και πρέπει αυτά να αναμεταδίδονται ώστε να αυξηθεί το επίπεδο συνοχής και επικοινωνίας.

Οι εργαζόμενοι της τρίτης γραμμής παράγουν, στηρίζουν, συνεισφέρουν, αλλά δε λαμβάνουν εύκολα το αντίστοιχο "credit". Η κουλτούρα της αναγνώρισης πρέπει να διαπερνά οριζόντια και κάθετα την ιεραρχία.

Η ηγεσία δεν αρκεί να εκφράζει επιβράβευση· πρέπει να διασφαλίζει ότι αυτή η επιβράβευση φτάνει σε όλους όσοι πραγματικά την αξίζουν. Γιατί σε ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον, η επιτυχία δεν είναι υπόθεση ενός προσώπου ή μιας βαθμίδας – είναι συλλογική προσπάθεια.

Read More

Μισθολογικές απαιτήσεις με αντίκρισμα για τη νέα εποχή

Υποψήφιοι εργαζόμενοι/ες φωνάζουν διότι το περιβάλλον εργασίας, οι συνεργάτες, οι αμοιβές, οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι κατάλληλες πολλές φορές ώστε να πουν το «ναι». Και καλά κάνουν και φωνάζουν.

Εργοδότες φωνάζουν διότι δε βρίσκουν όπως λένε κατάλληλα άτομα, εκείνα με πυγμή και την περίφημη όρεξη, να φάνε με κουτάλια από απλό ανοξείδωτο ατσάλι γιατί τα χρυσά τα πήραν οι ίδιοι. Υποσχέσεις στην πρόσληψη, γκρίνια κατά την εργασία, κακός υπάλληλος που παραιτήθηκε στο τέλος λένε.

 

Με 800-1,000 ευρώ το μήνα να δείξεις κατανόηση.

Με 1,000-1,200 ευρώ να ζητήσεις το κάτι.

Με 1,200-1,500 ευρώ να απαιτήσεις, αλλά μην το παρακάνεις.

Με 1,500-1,800 ευρώ δώσε ευθύνες και αξιολόγησε.

Με 1,800-2,100 ευρώ να αναπτυχθείς και να δείξεις σοβαρότητα.

Με 2,100+ ευρώ να υπολογίζεις σε συνεργάτη διαρκείας.

 

Βλέπεις τον/την 30άρη/α με τον καφέ στο χέρι να σου κάνει το manager και να τριγυρνά στην επιχείρηση με ύφος κατακτητή, όταν άτομα που δίνουν πραγματική αξία ωθούνται στην αγανάκτηση και εκνευρισμό από την αδικία.

Βλέπεις τον/την 40άρη/α να σου κάνει συνεχώς υποδείξεις, να ζητά πράγματα, όταν εσύ τα καταφέρνεις σε 30%-50% του χρόνου γιατί σπούδασες πριν πατήσεις το πρώτο κλικ, και αντί για επιβράβευση να σου λέει ότι κάθεσαι κιόλας. Που είναι η εκτίμηση στον υφιστάμενο; Πώς μεταδίδει κίνητρο για συνέχιση της καλής εργασίας ένας που ηγείται ενός τμήματος; Γιατί δεν ακούς το άτομο αυτό ώστε να κερδίσεις και εσύ;

Οι δήθεν έξυπνοι, χάνουν έδαφος. Οι νεότεροι και οι νεότερες απαιτούν περισσότερα και καλά κάνουν. Αυτό βοηθά και εμάς, τους 30-40, παρασύροντας τους μισθούς και οδηγώντας σε καλύτερα περιβάλλοντα εργασίας.

Η τεμπελιά θα υπάρχει πάντα, και τα άτομα που σου κάνουν το φίλο και ξαφνικά εξαφανίζονται επίσης. Προσωπικά συμφέροντα πάνω από όλα, στον κόσμο που ζούμε δυστυχώς. Μείναμε λίγοι που βοηθούμε δίχως αντάλλαγμα. Τα HR τμήματα να ακούν. Κράτα το θάρρος της γνώμης σου, και όταν έχεις δίκιο να το λες ανοικτά. Θα πονέσεις, θα κλάψεις, αλλά τουλάχιστον μην το πνίγεις μέσα σου.

Η καρδιά σου δεν αντέχει πολλά. Δυστυχώς καταστρέφουμε τον εαυτό μας.

Read More

Διάγνωση και προσαρμογή του feedback στο ανθρώπινο δυναμικό

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί γιατί ο άλλος έχει ευνοϊκή μεταχείριση, γιατί σε εκείνη δείχνουν σημεία επιβράβευσης, γιατί αυτός αξίζει περισσότερα χρήματα, γιατί αυτή να λάβει προαγωγή ενώ δεν έχει καν βασικές γνώσεις διοίκησης. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι εργαζομένων, και τρόποι σκέψης.

Ανταγωνιστικοί (competitive-driven)
Αυτοί οι εργαζόμενοι έχουν κίνητρο και θέλουν να ξεχωρίσουν, να συγκριθούν με άλλους. Αντιδρούν θετικά σε feedback σε πραγματικό χρόνο, και σε συγκριτικά δεδομένα (πώς τα πάνε σε σχέση με την ομάδα). Θέλουν την πρόοδο, όχι χαβαλέ.

Αποστροφή στο στρες (stress-averse)
Με κίνητρο την αποφυγή άγχους, και τη σταθερότητα, πρόκειται για εργαζόμενους που επιτυγχάνουν καλύτερη απόδοση όταν το feedback είναι υποστηρικτικό, κατευναστικό, και δεν τονίζει την αποτυχία. Πιθανώς να αποφεύγουν μέρος των ευθυνών τους, όμως έχουν ομαδικό πνεύμα εφόσον ζητηθεί ορθά.

Μαθησιακοί (learning-oriented)
Πρόκειται για τα άτομα που επιδιώκουν με κάθε τρόπο να μάθουν, να εξελιχθούν. Προτιμούν αναλυτικό feedback μετά την ολοκλήρωση της εργασίας τους ώστε να βελτιωθούν για την επόμενη φορά. Δεν αρκούνται στο μέτριο, δε θέλουν τη ρουτίνα της μη εξέλιξης, και μέσα σε ένα λογικό πλαίσιο εκμετάλλευσης του συγκριτικού τους πλεονεκτήματος προοδεύουν διαρκώς με ανοικτό μυαλό και ακοή, όχι υπακοή.

Αδιάφοροι / χαμηλής δέσμευσης (indifferent)
Τα άτομα αυτά έλαβαν τη θέση τους με τρόπους που εκείνοι προτιμούν, και τέλος, ως εδώ. Περιορισμένο κίνητρο για εργασία, δεν ενθουσιάζονται εύκολα, απλά περιμένουν το μισθό τους. Η προσέγγιση εδώ πρέπει να βασίζεται σε μικρά, σταθερά “nudges” που υπενθυμίζουν το σκοπό και το ρόλο τους.

Γενικότερα, το feedback πρέπει να είναι εξατομικευμένο ανάλογα με τον εργαζόμενο, τον τύπου αυτού, τον τρόπο σκέψης, και τις δυνατότητες. Η βελτίωση στη ψυχική ευημερία είναι σημαντική όταν οι προϊστάμενοι αντιλαμβάνονται την ομάδα τους, και όχι τα προσωπικά συμφέροντα. Η παραγωγικότητα επιβραδύνεται όταν υπάρχουν αδικίες. Απαιτείται διάγνωση του τύπου εργαζομένου και προσαρμογή της επικοινωνίας.

Read More

Άνθρωποι με περγαμηνές βιώνουν στιγμές βαθιάς απογοήτευσης

Ακόμα και οι άνθρωποι με περγαμηνές μπορούν να βιώσουν στιγμές βαθιάς απογοήτευσης. Ο Hamilton, επτά φορές πρωταθλητής στη Formula 1, περιέγραψε τον εαυτό του ως "εντελώς άχρηστο" στο Grand Prix Ουγγαρίας.

Το σοκ προέρχεται ακριβώς από την αντιπαράθεση του παρελθόντος με το παρόν αίσθημα ανεπάρκειας - μια αμφιβολία τόσο δυνατή που αμφισβητεί την ίδια του την εικόνα.

Ο αυτοσεβασμός μπορεί να καταρρεύσει όταν το εσωτερικό κριτήριο γίνεται σκληρότερο από οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Η εικόνα που έχουν οι άλλοι διαμορφώνεται και από την εσωτερική μας αυτοεκτίμηση - και δεν αντιστέκεται πάντα στην εκδήλωση της αμφιβολίας.

Το ταξίδι από το να ανήκεις σε μία ομάδα με αρχές στο αίσθημα ότι δε σε υπολογίζουν πια έχει ρίζες στη φθορά των εσωτερικών ψυχικών αποθεμάτων. Αυτό είναι ενδεικτικό της πίεσης που συσσωρεύεται.

Η αυτοαμφισβήτηση τρέφεται από την επαναληπτική αποτυχία επικοινωνίας, από το να βλέπεις άτομα που σε εκτιμούσαν ξαφνικά να αλλάζουν στάση για τα προσωπικά τους συμφέροντα και μόνο, και κάπως έτσι καταλήγεις σε σκέψεις που δε θα έπρεπε.

Τελικά, αυτό που μπορεί να επανέλθει τον αυτοσεβασμό είναι μια ευκαιρία να ανακτήσεις την ισορροπία και να αποκαταστήσεις τη σχέση με τον εαυτό σου, ανεξάρτητα από το πώς σε βλέπουν οι άλλοι.

Να πάρεις αποφάσεις για σένα, και με σεβασμό στα άτομα με τα οποία κατά το παρελθόν πέρασες καλά, να εξερευνήσεις ένα διαφορετικό πρότυπο λειτουργίας, επικοινωνίας, εξυπηρέτησης συμφερόντων, και προσωπικών αναγκών.

Το μήνυμα είναι απλό αλλά βαθύ: η αποτυχία δε σε ορίζει· είναι η στιγμή που σου δείχνει πόσο χρειάζεσαι μια αναπνοή και νέα άνοδο. Η ώρα της αλλαγής δεν είναι οπισθοδρόμιση, αλλά νέος ορίζοντας.

Read More

Κάποιοι άνθρωποι δεν αποχωρούν, απλώς αποκαλύπτονται

Αυτό ταιριάζει σε πολλά θέματα, εργασιακά, κοινωνικά, προσωπικά. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε άτομα όπου εκεί που μιλούσαν κάθε μέρα, έδειχναν ενδιαφέρον, ρωτούσαν, φρόντιζαν, πλησίαζαν, ξαφνικά σιωπή. Όχι επειδή έφυγαν - αλλά ίσως γιατί ποτέ δεν ήταν στα αλήθεια εκεί. Αυτό δε θα το μάθεις.

Δε χάνεται η επικοινωνία έτσι ξαφνικά, αλλά η πρόθεση. Και εκεί είναι που πρέπει να καταλάβεις, ότι δεν άλλαξε κάτι σε εσένα, αλλά αποκαλύφθηκε κάτι σε εκείνα τα άτομα.

Προσπαθείς, εξηγείς, πλησιάζεις, ψάχνεις ένα γιατί. Και παίρνεις σιωπή. Αδιαφορία που φωνάζει. Μια απουσία που γίνεται παγερή παρουσία. Μπερδεύεται η καλημέρα με την άνεση της προσβολής.

Βλέπω και ακούω άτομα που κάνουν μη λογικά πράγματα σε μια τέτοια κατάσταση. Όχι λάθος. Μην το πάρεις προσωπικά. Απλώς προχώρα, και θα δουν τι έχασαν όταν εσύ τους αγνοήσεις εξίσου στον ίδιο βαθμό. Δεν είναι εκδίκηση, αλλά μάθημα ζωής.

Μερικοί άνθρωποι μπαίνουν στην καθημερινότητά σου για να σου δείξουν τι αξίζεις όταν αποχωρούν.

Η ευκολία με την οποία ξεχνούν και μεταβάλλουν τη στάση τους για τα προσωπικά τους συμφέροντα, κατά το πιο πιθανό σενάριο, είναι τρομερή. Αν το κάνεις εσύ, θα είσαι ο "κακός" που δεν είναι ομαδικός. Σοβαρά;

Συγκεντρώσου σε αυτό που θέλεις, κανείς δε θα σε προσεγγίσει όπως φαίνεται αν είσαι πάντα το "καλό παιδί" δίχως κάποια στιγμή να σου την κάνει πισώπλατα. Αλλά, εσύ, εγώ, έχουμε εξουσία μόνο στις πράξεις μας. Οπότε καλύτερα να επιλέγουμε το δρόμο που μπορούμε να υποστηρίξουμε, και ας αφήσουμε τους άλλους εκεί που αξίζουν.

Read More

Απαξίωση πολλών επαγγελμάτων, και ανακατεύθυνση χρήματος

Στο πανεπιστήμιο για το επικουρικό έργο λάμβανα 3 ευρώ την ώρα.

Πάω στο γιατρό και για 10 λεπτά επίσκεψη μου ζητά 30 ευρώ. Με αναγωγή δηλαδή 180 ευρώ την ώρα.

Πάω να κουρευτώ και για 15 λεπτά εργασίας δίνω 15 ευρώ, δηλαδή 60 ευρώ την ώρα.

Βλέπεις προϊσταμένους με 5 ώρες ουσιαστική εργασία την ημέρα, και λαμβάνουν 15 ευρώ την ώρα.

Ενώ εμείς ως απλοί υπάλληλοι κάπου 5 ευρώ την ώρα.

Πώς προκύπτει αυτή η διαφορά; Γιατί; Πώς δικαιολογείται;

Έχει να κάνει με το είδος της υπηρεσίας ίσως, και το πόσο ανελαστική είναι η ανάγκη μας.

Αν με πονάει το χέρι απευθύνομαι σε ειδικό να μου βρει λύση, και πληρώνω ακόμα και τα 10 λεπτά χρόνο για μια εκτίμηση ή ανακατεύθυνση σε άλλο γιατρό.

Για άλλα θέματα όμως θα προσπαθήσει ο καθένας μας με αλχημείες να λύσει μόνος του το πρόβλημα.

Απαξίωση πολλών επαγγελμάτων, και ανακατεύθυνση χρήματος.

Έχει να κάνει με τις επαφές, με τους "γνωστούς", όχι τόσο με τις γνώσεις δυστυχώς, όχι τόσο με την αξία του καθενός μας.

Καλή καρδιά που λέμε, γιατί όλα τα άλλα δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Και όχι, δε δίνονται εύκολα ευκαιρίες όπως πολλοί νομίζουν. Πιστέψτε με! 

Read More

Όταν υπάρχει άνιση εργασιακή πίεση η ομάδα τερματίζεται

Όταν η εργασιακή πίεση μοιράζεται άνισα, η ομάδα παύει να είναι ομάδα. Δε φταίει πάντα το αντικείμενο εργασίας. Φταίει το πώς τη μοιράζουν, πώς αποδίδουν τις ευθύνες σε άτομα που δεν τα ακούν. Και συνήθως, εκείνοι που "φορτώνονται" σιωπούν, ενώ αυτοί που "επιβλέπουν" μιλούν.

Διαχείριση προσωπικού δεν σημαίνει να δίνεις τα δύσκολα στους "ικανούς", αλλά να μαθαίνεις και τους υπόλοιπους να αντέχουν.

Γιατί οι αδικίες δεν καίνε μόνο τους ανθρώπους. Καίνε και τις ομάδες.

Η πίεση στην εργασία είναι αναπόφευκτη. Το άδικο, όμως, είναι επιλογή.

Σε κάθε επαγγελματικό περιβάλλον, υπάρχει πάντα μια μικρή ομάδα που σηκώνει τα δύσκολα: προθεσμίες, ένταση, απαιτήσεις, ψυχολογική φθορά. Κι από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που φεύγουν πριν την ώρα τους, χωρίς να έχουν καν νιώσει το βάρος.

Η κακή διαχείριση ανθρώπων δε φαίνεται πάντα στις συνομιλίες. Φαίνεται στο ποιος φτάνει στα όριά του και ποιος κάνει brainstorming με καφέ στο χέρι.

Η αδικία δεν έχει πάντα φωνή, αλλά αφήνει σημάδια: εξουθένωση, απώλεια κινήτρου, εσωτερική παραίτηση.

Αν επιβραβεύεις πάντα τους «πιο ανθεκτικούς» με περισσότερη δουλειά, μην απορείς όταν αρχίσουν να φεύγουν πρώτοι. Χάνεται η ισορροπία.

Η σωστή διαχείριση επομένως είναι θέμα δικαιοσύνης στην πράξη.

Read More

Έχουμε παραγνωριστεί με αυτό που λέμε 8ωρο, και ισορροπία εργασίας-ζωής

Έχουμε παραγνωριστεί με αυτό που λέμε 8ωρο, 13ωρο, εργασιακά δικαιώματα, και ισορροπία εργασίας-ζωής. Η δυνατότητα για υπερωριακή απασχόληση δε σημαίνει και υποχρέωση για την/τον εργαζόμενη/ο να το αποδεχθεί. Τί γίνεται όμως, αν αρνηθεί; Τί γίνεται αν ένας εργαζόμενος πει «όχι» σε εντολές που αλλοιώνουν την υπογραφή του; Τί γίνεται αν πει «όχι» σε αλλαγές συνθηκών εργασίας που εναντιώνονται στις αρχές του;

   Έχουμε κάνει συνήθεια το ότι για να επιβιώσω πρέπει να βρω επιπλέον εργασία, αντί για το φυσιολογικό της αύξησης του μισθού. Επιπλέον ώρες χαμηλά αμειβόμενης εργασίας σημαίνει υποβάθμιση του προϊόντος μας. Έχουμε ανθρώπους που εργάζονται πραγματικά 13 και πλέον ώρες ημερησίως, και ξεχνούν πως είναι να ζεις, πώς να κρατάς τις φιλίες και τις σχέσεις σου, και κοιτούν μονάχα τα προσωπικά τους συμφέροντα. Άλλα άτομα δηλώνουν 10ωρα και εξαφανίζονται από τις 5 ώρες. Ο καθένας ότι αρπάξει σε αυτή τη ζωή.

   Πώς θα κρατήσουν θέσεις, πώς θα λάβουν χρήμα, πώς θα είναι ορατοί στους προϊστάμενους! Πώς θα κάνεις τα «γλυκά μάτια» που λέμε, ώστε να κρατήσεις αυτό που νομίζεις ότι θα γκρεμιστεί αν παραμείνεις ακέραιος. Ξεχνάς ανθρώπους που μαζί έχεις περάσει ποιοτικό χρόνο, για να κρατήσεις ευρώ στο λογαριασμό σου και εφήμερη δόξα. Όταν η διεύθυνση όμως βρει το επόμενο «θύμα», εσύ πώς θα γυρίσεις να πεις στο άτομο που ξέχασες, «είμαι ακόμα εδώ για σένα».

   Οι άνθρωποι κατέληξαν να εργάζονται και να κινούνται όπου πάει το χρήμα και το όφελος, και ξέχασαν έννοιες ζωής και συναισθημάτων. Η σχέση που αποκτά συμβιωτικό χαρακτήρα, καταλήγει με αυτές τις συνθήκες δυστυχώς σε παραμορφωμένες ισορροπίες.

   Ο «άλλος» βιώνει μια ιδιότυπη αποκοπή, μια κατασταλτική ψυχρότητα, αποτέλεσμα υπόγειας ενδοομαδικής διάρθρωσης. Η διαπροσωπική προσκόλληση μετατρέπεται σε συνενοχή εργαλειοποίησης. Αν δεν πειθαρχήσεις το ανθρώπινο συναίσθημα σε αυτό το καθεστώς πίεσης, μπορεί να γίνει η πιο εκλεπτυσμένη μορφή βίας. Αν δεν το αντιλαμβάνεσαι, είναι ακόμα χειρότερο.

   Την επόμενη φορά που θα πεις λοιπόν «δεν προλαβαίνω εργάζομαι όλη μέρα», «δεν έχω χρόνο για σένα», σκέψου ξανά αν όντως εργάζεσαι, σε ποιον απευθύνεσαι, ή αν απλώς υποκρίνεσαι για να αποφύγεις τις ευθύνες που ανέπτυξες, σε μια προσπάθεια απόκρυψης των αδυναμιών σου. Άλλο πράγμα η εργασία, άλλο πράγμα η ανθρώπινη σύνδεση.

Read More