(Economistmk) - Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά και στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2011, σύμφωνα με το πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής ο μεσοπρόθεσμος δημοσιονομικός στόχος είναι η μείωση του ελλείμματος γενικής κυβέρνησης κάτω από το 3% έως το 2014.

Πιο συγκεκριμένα, το έλλειμμα της Ελλάδας υπό την επίδραση του προγράμματος για το 2010, διαμορφώνεται στο 8,1%, ενώ μέσα στα επόμενα χρόνια θα μειωθεί στο 7,6% το 2011, στο 6,5% το 2012, στο 4,9% το 2013 και τέλος στο 2,6% το 2014. Βέβαια όλα αυτά αποτελούν μονάχα προβλέψεις προερχόμενες από εξειδικευμένους αναλυτές, και σε καμία περίπτωση σίγουρο αποτέλεσμα.

Από την άλλη πλευρά, βάσει ενός πιθανού σεναρίου δίχως την «εισβολή» του προγράμματος, το έλλειμμα από 10,5% το 2010 θα ανέβαινε στο 14,2% το 2011, ενώ θα κορυφωνόταν το 2013 με ποσοστό που θα άγγιζε το 15,9%. Από εκεί και πέρα όμως θα άρχισε η μείωση αυτού, τη στιγμή που το 2014 θα βρισκόταν στο 15,6%, όσο δηλαδή το 2012, δύο χρόνια νωρίτερα. Μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να αφήναμε το έλλειμμα να εξελιχθεί ως οικονομικό φαινόμενο, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο του, με αποτέλεσμα την επαναφορά του σε χαμηλότερα επίπεδα δίχως την επιβολή των μέτρων; Γιατί μπορεί να προβλέπουμε πως μέσω του προγράμματος το έλλειμμα θα πέσει κάτω από το 3%, ωστόσο η αγορά τότε θα έχει εξαιρετικά προβλήματα, αφού τα μέτρα θα έχουν απορροφήσει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό επί του ρευστού χρήματος που κυκλοφορεί, με συνέπεια το 2014 να βρεθούμε απέναντι σε ένα αδιέξοδο χωρίς προηγούμενο. Αλήθεια με ποιο τρόπο μπορεί να διατηρηθεί το έλλειμμα και μετά το τέλος του προγράμματος; Μήπως το υπουργείο Οικονομικών υπολογίζει έχοντας μπροστά του ένα τετραετές πλάνο, όσα δηλαδή και τα χρόνια της θητείας της κυβερνήσεως; Εάν έως το 2014 δε πραγματοποιηθούν μεγάλες αλλαγές ως προς τη γενικότερη λειτουργία του κράτους, τότε θα βρεθούμε κατά πάσα πιθανότητα σε ακόμα πιο δύσκολη θέση από ότι είμαστε σήμερα.

Στο παραπάνω συμπέρασμα φαίνεται να καταλήγουμε και από το γεγονός πως κανένα κόμμα από την αντιπολίτευση δε φαίνεται διατεθειμένο να προβεί σε αντιπαραθέσεις επί της ουσίας, ενώ όσο πλησιάζει και η ώρα των εκλογών του Νοεμβρίου πολύ δύσκολα η κυβέρνηση θα βρει κομματικά εμπόδια ως προς την υλοποίηση των σχεδίων της. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το πολιτικό φαινόμενο της προεκλογικής περιόδου, όπου κάθε κόμμα προσπαθεί να επιτεθεί –κυρίως με πλάγιο τρόπο- στα υπόλοιπα, με μοναδικό στόχο τη συσπείρωση ψήφων. Όταν μάλιστα τα κομματικά κριτήρια υπερνικούν τα υπόλοιπα, με συνέπεια ακόμα και στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης να σχηματίζουμε πράσινους και μπλε χάρτες, τι μπορούμε άραγε να προσδοκούμε για το μέλλον της πολιτικής σκηνής αλλά και της Ελλάδας γενικότερα;