(Economistmk)
- Το χρέος της Ελλάδας δεν αποτελεί μονάχα σημερινό πρόβλημα. Ο ρυθμός
ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας ήταν πάντα ένα από τα σημαντικότερα θέματα
της πολιτικής ατζέντας κάθε κυβέρνησης. Δίχως ανάπτυξη, δίχως υγιή
προϋπολογισμό, το έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης δεν πρόκειται να μειωθεί.
Ενδεικτικό
παράδειγμα, πως κατά τη διάρκεια της περιόδου 1961-1973, εκεί όπου η ανάπτυξη
άγγιζε το 7,15% ετησίως, το χρέος της χώρας ήταν διατηρήσιμο σε χαμηλά επίπεδα,
καθώς κυμάνθηκε μεταξύ του 10,4% ως ποσοστό του ΑΕΠ (1961) έως το 22,0% (1973),
με υψηλότερο επίπεδο αυτό του 1972, όταν έφθασε στο 26,5% του ΑΕΠ, ενώ το
έλλειμμα που εμφάνιζαν οι Προϋπολογισμοί ήταν της τάξεως του 2,6%, γεγονός που
δεν προκαλούσε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.
Το έλλειμμα της Κεντρικής Κυβέρνησης δε ξεπέρασε το 4,4% του ΑΕΠ (1972).
Επιπλέον, οι
Προϋπολογισμοί του Κράτους εμφάνιζαν κατά την περίοδο 1992-2002 μέχρι και
πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ το χρέος κατά την περίοδο 1974-1980 κυμάνθηκε μεταξύ
22,0% (του ΑΕΠ) και 27,7%. Όμως, η κατάσταση μεταβλήθηκε δραματικά κατά την
περίοδο 1981-1996, όταν μετά από συνεχή αύξηση του χρέους, έφθασε στο 122,1%
(κατά το 1996), ενώ μετά και από την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του
2008, εκτοξεύθηκε άνω του 150% επί του ΑΕΠ. Αυτές οι διαφορές είναι
αδικαιολόγητες, δεδομένου ότι μεταξύ του 27,7% του ΑΕΠ (1980), το 71,4% του ΑΕΠ
(1990) και το 122,1% στο τέλος του 1996, παρεμβάλλονται πολλοί ελλειμματικοί
προϋπολογισμοί. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να διατηρηθεί άνω
του 100% του ΑΕΠ, ήδη από το 1993.
Οι συνθήκες
εξέλιξης της διεθνούς οικονομίας ωστόσο, με φαινόμενα όπως τις
χρηματοοικονομικές κρίσεις, στασιμοπληθωρισμό, νομισματική αστάθεια, ανάπτυξη των
χρηματοοικονομικών αγορών, μεταβολές στο τραπεζικό σύστημα, εξέλιξη της
τεχνολογίας της πληροφορικής αλλά και τις κοινωνικοπολιτικές ανατροπές, έχουν
οδηγήσει τόσο τη χώρα μας όσο και γενικότερα όλο τον πλανήτη, σε μία νέα
χρηματοοικονομική πραγματικότητα.
0 comments:
Post a Comment