(Economistmk) - Τυχαίο γεγονός ή σκόπιμη παρεμπόδιση λειτουργίας της σχολικής μονάδας; Διεκδίκηση πραγματικών δικαιωμάτων ή καταπάτηση και του τελευταίου ηθικού κώδικα; Κομματικά υποκινούμενες ή απλά ανύπαρκτη ενημέρωση; Υπάρχουν προσωπικότητες και ιδεολογίες ή μήπως τα τσιτάτα της μάζας τις αντικατέστησαν;

Συμφωνεί η πλειοψηφία των μαθητών ή οι ψηφοφορίες αποτελούν μία διαδικασία εξαναγκασμού; Αυτά τα ερωτήματα δύσκολα μπορούν να απαντηθούν δίχως την έκπληξη ορισμένων ανθρώπων οι οποίοι ακολουθούν αδιάφορα την πολιτική που εξασκούν κάποιοι μαθητές-καταληψίες.

Πότε ξεκινάει μία κατάληψη; Μα φυσικά όταν περάσει λίγος καιρός από την έναρξη των σχολικών μαθημάτων. Οι μαθητές που υποτίθεται επαναστατούν κάνοντας κατάληψη σε κάτι που ανήκει σε όλους μας, «πείθουν» άμεσα ή έμμεσα τους υπόλοιπους να δημιουργήσουν ένα κλίμα κατάληψης, το οποίο στη συνέχεια εύκολα μπορεί να μαζικοποιηθεί και υποκινηθεί από την πλειοψηφία. Το κλίμα αυτό περνάει στους δήθεν αντιπρόσωπους των μαθητών, στα πενταμελή και δεκαπενταμελή συμβούλια. Αυτά, ως οργανώσεις που δημιουργούνται χάρη στις «φιλίες» των μαθητών, όπου δύσκολα διακρίνεις μαθητές με λογική και όραμα να ηγούνται, προωθούν την κατάληψη σε ολόκληρη τη σχολική κοινότητα. Στη συνέχεια, κάποιοι φροντίζουν να κλειδώσουν την κεντρική πόρτα του σχολείου τοποθετώντας λουκέτα, μη επιτρέποντας τη διεξαγωγή των μαθημάτων. Οι καθηγητές ανήμποροι να αντιδράσουν γίνονται θεατές του ίδιου έργου σε ετήσια βάση ως ένα φαινόμενο με εποχιακό χαρακτήρα. Η επόμενη κίνηση, είναι η διεξαγωγή της ψηφοφορίας, όπου το «ναι» ενισχύεται και το «όχι» αλλάζεται σε δευτερόλεπτα. Το αποτέλεσμα… κατάληψη. Τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν αιτήματα με πραγματοποιήσιμη ουσία, τη στιγμή που στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων τα μέλη φροντίζουν να συνεχιστεί η ίδια τραγική κατάσταση. Πολλοί αντιδρούν, πολλοί είναι ηγέτες, μα όταν έρθει η κρίσιμη ώρα όλοι κάνουν ένα βήμα πίσω. Στο σχολικό χώρο οι καταληψίες δε ξεπερνούν τους 10-15 κάθε φορά, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου παρατηρούνται καταστροφές στις αίθουσες με σπασμένες καρέκλες και θρανία. Οι μαθητές συνεχίζουν κανονικά τα φροντιστήρια, ενώ μετά από λίγες ημέρες δίνεται το σήμα για επιστροφή στη σχολική πραγματικότητα. Τα αιτήματα φυσικά είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν, ενώ παράλληλα οι απειλές για περικοπή εκδρομών ποτέ δεν ισχύουν, με τους διευθυντές να επιβραβεύουν τους καταληψίες με εκδρομές ακόμα και μετά από μερικές μόνο ημέρες αφότου τελειώσει η κατάληψη.

Κάπως έτσι πραγματοποιούνται οι καταλήψεις στα σχολεία, στα δημόσια σχολεία, δημιουργώντας στρατιές από νέους ανθρώπους που δε γνωρίζουν πώς να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους σε ένα κράτος με Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και να σημειωθεί πως το λύκειο δε συγκαταλέγεται στην υποχρεωτική εκπαίδευση, κάτι που σημαίνει πως όσοι δε θέλουν να φοιτήσουν στο λύκειο μπορούν απλά να το δηλώσουν. Τέλος το σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη μη παρεμπόδιση δικαιώματος του άλλου, επομένως μόνο δημοκρατική δεν είναι η κατάληψη με τον τρόπο που αυτή πραγματοποιείται σήμερα στα ελληνικά σχολεία.