(Economistmk) - Εν μέσω των πραγματικών διαπραγματεύσεων, σήμερα θα προχωρήσω σε μία σύντομη ιστορική ανασκόπηση των σημείων κλειδιών της Ελληνικής οικονομικής κρίσης.

Ήταν 2009 όταν τον Οκτώβριο του έτους η ελληνική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πυροδοτεί την κρίση αποκαλύπτοντας ότι το εθνικό δημόσιο έλλειμμα για το 2009 ανέρχεται σε 12.7% του ΑΕΠ, αντί του 6% όπως πίστευαν όλοι μέχρι τότε. Λίγο αργότερα, το ποσοστό αυτό έφτασε το 15%.

Το Δεκέμβριο του 2009, οι τρεις μεγαλύτεροι οίκοι αξιολόγησης, Moody’s - Fitch - Standard and Poors, προχώρησαν σε απανωτές και πολλαπλές υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας. Η οικονομική ασφυξία γινόταν όλο και πιο έντονη.

Στις 23 Απρίλη του 2010, με δημόσιο χρέος ύψους 350 δισ. ευρώ (435 δισ. δολάρια), η Ελλάδα με την κυβέρνηση Παπανδρέου έκανε έκκληση για βοήθεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ, επειδή η Αθήνα δε μπορούσε πλέον να δανειστεί από τις αγορές.

Με τα πολιτικά κόμματα της χώρας να προχωρούν σε αλλεπάλληλες ανακοινώσεις περί μίας χρεοκοπίας που μετά από 5 χρόνια ακόμα πλανιέται πάνω από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, η οικονομία οδηγείται σε μία ακραία και πρωτόγνωρη κρίση.

Στις 3 Μαΐου 2010 η Ελλάδα γίνεται η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που έλαβε πακέτο διάσωσης, με την τρόικα της ΕΕ του ΔΝΤ και της ΕΚΤ να ανακοινώνει ένα πακέτο ύψους 110 δισ. ευρώ με αντάλλαγμα όμως επώδυνα μέτρα λιτότητας.

Μετά από σκληρές περικοπές μισθών και αυξήσεις φόρων, η κοινωνία οδηγείται σε ακραίες καταστάσεις, όπως η αύξηση της φτώχειας, της μισαλλοδοξίας, της κοινωνικής διαφθοράς, του φασισμού, και της ανηθικότητας σε όλες τις διαστάσεις της κοινωνίας.

Το 2011, στις 27 Οκτωβρίου, η ευρωζώνη προτείνει ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης των 130 δισ. ευρώ. Παράλληλα, οι πιστωτές του ιδιωτικού τομέα συμφωνούν επίσης να διαγράψουν περίπου το μισό του χρέους που τους οφείλεται, με το λεγόμενο κούρεμα (PSI, Private Sector Involvement) όπως ονομάστηκε. Το σχέδιο εγκρίθηκε τον Μάρτιο του 2012.

Τον Ιούνιο του 2012, παρά την αυξανόμενη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ κατά της λιτότητας, διαμορφώνεται μια κυβέρνηση συνασπισμού, η οποία κατασκευάστηκε με σκοπό να προωθήσει σκληρότατα μέτρα λιτότητας.

Τον Απρίλιο του 2014, η Ελλάδα επιστρέφει στις αγορές κρατικών ομολόγων για πρώτη φορά σε τέσσερα χρόνια, η οποία όμως ήταν ουσιαστικά ανεπαρκείς.

Μετά από πέντε χρόνια λιτότητας και φτώχειας, η εθνική παραγωγή έχει μειωθεί κατά 25%, οι μισθοί έχουν μειωθεί εξίσου, και το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργο.

Στις 25 Ιανουαρίου 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, κερδίζει τις ελληνικές εκλογές με την υπόσχεση να επαναδιαπραγματευθούν τους όρους διάσωσης. Ο πρωθυπουργός τοποθετεί στη θέση του υπουργού οικονομικών και της ηγεσίας της ομάδας διαπραγμάτευσης, έναν από τους καλύτερους και διασημότερους οικονομολόγους στον κόσμο, τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Στις 20 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση συμφώνησε με τους θεσμούς, και όχι με την τρόικα πλέον, να παρατείνουν την ενίσχυση μέχρι το τέλος του Ιουνίου. Η Αθήνα παράλληλα δεσμεύεται να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, σε αντάλλαγμα με τα τελευταία 7.2 δισ. ευρώ του προγράμματος, τα οποία όμως ακόμα οι δανειστές χρωστούν.

Σήμερα, μετά από μήνες διαπληκτισμών, οι θεσμοί αρνούνται πεισματικά να συνεργαστούν με τη νέα κυβέρνηση, προσπαθώντας να δημιουργήσουν κλίμα εκλογών. Παράλληλα, η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει και την αντιπολίτευση, η οποία έχει ευθεία γραμμή με τους πιστωτές, σε ένα κλίμα οικονομικής ασφυξίας.

Στις 5 Ιουνίου ο πρωθυπουργός Τσίπρας απορρίπτει τα αιτήματα των πιστωτών για τις περικοπές των συντάξεων και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ φαίνεται πως ανησυχεί, καθώς μετά από 5 χρόνια υποταγής, μία ελληνική κυβέρνηση για πρώτη φορά λέει όχι σε προτάσεις των δανειστών που προωθούν τη λιτότητα και την επιδείνωση της κρίσης.