Οι συνέπειες της πιθανής εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ίσως πυροδοτήσουν ένα σύνολο αντιδράσεων, προερχόμενο κυρίως από τα κράτη μέλη της ΕΕ τα οποία αποτελούν ελλειμματικές οικονομικές μονάδες. Το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου, θα είναι αυτό που θα καθορίσει εάν η ΕΕ θα παραμείνει ως έχει, ή εάν σταδιακά ολοένα και περισσότερα κράτη μέλη της θα αποχωρήσουν από αυτήν, με αποτέλεσμα να παραμείνουν τελικά μόνο οι χώρες που αποτελούν τον πυρήνα της, όπως η Γερμανία και η Γαλλία.

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία ξεκίνησε το 1951, στην οποία συμμετείχαν αρχικά μόνο το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες. Σήμερα, μετά από 65 χρόνια συμφωνιών, η ΕΕ αποτελείται από 28 κράτη μέλη: Κροατία, Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Τσεχία, Ελλάδα, Εσθονία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Κάτω Χώρες, Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Σουηδία, και Φινλανδία.

Η Μεγάλη Βρετανία προσχώρησε στην ΕΕ το 1973. Δύο χρόνια αργότερα, στις 5 Ιουνίου 1975, πραγματοποίησε δημοψήφισμα ώστε να μετρήσει την υποστήριξη για τη συνέχιση της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το εκλογικό σώμα εξέφρασε τη σημαντική στήριξη για την ένταξη στην ΕΟΚ, με το 67.2% υπέρ, σε ποσοστό συμμετοχής 65%. Αυτό ήταν και το πρώτο ιστορικά δημοψήφισμα για τη χώρα. Σήμερα, ο λαός της Μ. Βρετανίας καλείται εκ νέου για ένα νέο δημοψήφισμα, αυτή τη φορά για έξοδο από την Ένωση.

Στην περίπτωση εξόδου από την ΕΕ, η Βρετανία θα χάσει ένα σχετικά μικρό μέρος του ΑΕΠ της, καθώς οι εκτιμήσεις κάνουν λόγω για μόλις 2.2% έως το 2030. Την ίδια στιγμή, εάν παραμείνει, οι εκτιμήσεις αναφέρουν αύξηση κατά 1.6%. Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία δε μπορούν να αποτελέσουν σε καμία περίπτωση εγγύηση για πολιτικές αποφάσεις. Εάν η οικονομία της Βρετανίας σημάνει συναγερμό, τότε ένα σύνολο επιχειρήσεων θα επιδιώξουν να μεταφέρουν τις έδρες και τα εργοστάσιά τους σε άλλες χώρες, εντός της ΕΕ, με σκοπό να ωφεληθούν από τις ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες της ενιαίας αγοράς. Έτσι, η Μ. Βρετανία θα υποστεί τεράστιο πλήγμα, με αποτέλεσμα την ισχυρή αποδυνάμωση της καρδιάς της βιομηχανίας της.

Η μη ελεύθερη μετακίνηση εμπορικών αγαθών θα είναι επίσης ένα μεγάλο πλήγμα για την Βρετανία, ωστόσο, με την πολιτική δυνατότητα που θα έχει η αυτονομία της, ίσως καταφέρει να προσελκύσει το επενδυτικό κοινό. Όμως, μία οικονομία όπως η Βρετανική, αν και έχει τις υποδομές για αυτόνομη πορεία, έχει δεχθεί ήδη ένα αρκετά μεγάλο χτύπημα από την οικονομική κρίση, γεγονός που μακροπρόθεσμα, σε συνδυασμό με την έξοδο από την ΕΕ, ίσως αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμο.

Έτσι, φθάνουμε στο σημείο να έχουμε δύο όψεις. Είτε η αυτόνομη πορεία της Μ. Βρετανίας θα αποτελέσει ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση, ιδιαίτερα από τις χώρες που σήμερα παρουσιάζουν έλλειμμα εντός της ΕΕ, είτε θα βουλιάξει στα πλαίσια της μη κάλυψης από μία ενιαία αγορά των 14 τρισ. ευρώ ΑΕΠ. Είτε δηλαδή θα έχει ανάπτυξη, έστω με μικρούς αρχικά ρυθμούς, είτε θα βυθιστεί σε οικονομική ύφεση, γεγονός που θα αποφλοιώσει μία οικονομία που στηρίζεται σήμερα στον κορμό της Ευρωπαϊκής επιχειρηματικότητας. Ίσως τελικά η Γερμανία να επιδιώκει την έξοδο της Βρετανίας, καθώς έτσι θα είναι πλέον μοναδική στην ΕΕ, δίχως ισχυρούς ανταγωνιστές, κυρίως όσον αφορά τα οικονομικά αποθέματα των κρατών μελών.