Το προσφυγικό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της παρούσας περιόδου. Η Συρία αδειάζει λόγω του πολέμου, ενώ την ίδια στιγμή όλες οι γειτονικές χώρες καλούνται να ενσωματώσουν τους πρόσφυγες όσο πιο γρήγορα μπορούν.

Το φαινόμενο ωστόσο δεν είναι τοπικό. Είναι παγκόσμιο. Σήμερα, η δυνατότητα άμεσης πληροφόρησης δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον. Η Γερμανία για παράδειγμα, αποτελεί όνειρο για έναν πρόσφυγα ο οποίος ξεριζώθηκε εξαιτίας ενός ατελείωτου πολέμου. Γνωρίζει πως η Γερμανία έχει μία ευημερούσα οικονομία, και έτσι με προορισμό το αύριο προσπαθεί να οδηγήσει την οικογένεια του σε ένα περιβάλλον με προοπτικές εργασίας, ισότητας και δημοκρατίας.

Ωστόσο, πολύ πιο μακριά από την Ευρώπη, στην Αυστραλία, οι συνθήκες για έναν πρόσφυγα δεν είναι το ίδιο εύκολες. Η Αυστραλία είναι η έκτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο (γεωγραφικά) με πληθυσμό 23.7 εκατ. κατοίκων. Για τουλάχιστον 40,000 χρόνια πριν από τον ευρωπαϊκό αποικισμό στα τέλη του 18ου αιώνα, η Αυστραλία κατοικούνταν από ιθαγενείς Αυστραλούς. Μετά την ανακάλυψη από Ολλανδούς εξερευνητές το 1606, το ανατολικό μισό της Αυστραλίας διεκδικήθηκε από τη Βρετανία το 1770. Κατά τα επόμενα χρόνια, η ήπειρος εξερευνήθηκε και έτσι ιδρύθηκαν επιπλέον πέντε αυτοδιοικούμενες υπερπόντιες βρετανικές αποικίες, οι οποίες ενώθηκαν το 1901, και έτσι δημιουργήθηκε η σημερινή Αυστραλία.

Οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αυστραλίας ανήκουν στην αυστραλιανή φυλή που θεωρείται αυτόχθων, με μόλις 366,436 άτομα να είχαν καταμετρηθεί το 2001. Αν εξαιρεθούν οι αυτόχθονες Αβορίγινες οι υπόλοιποι κάτοικοι είναι μετανάστες άποικοι και οι απόγονοι τους, που ανήκουν φυλετικά κυρίως σε διάφορους πληθυσμούς της Ευρώπης. Οι Βρετανοί, οι Ιταλοί, οι Γερμανοί και οι Έλληνες είναι από τις κυριότερες εθνότητες Ευρωπαίων πολιτών της Αυστραλίας.

Οι Έλληνες καθώς και οι ελληνικής καταγωγής Αυστραλοί είναι επίσημα περίπου 600,000 (109,988 γεννημένοι στην Ελλάδα και 565,147 γεννημένοι στην Αυστραλία), σύμφωνα με την απογραφή του 2006, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο Wikipedia. Έτσι λοιπόν, η Αυστραλία αποτελεί μία χώρα μεταναστών, προσφύγων, και πλήθους πολιτισμών. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) ξεπερνά τα 882 δισ. δολάρια, σε μία οικονομία από τις καλύτερες του πλανήτη, παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η σκληρή προσφυγική πολιτική της ωστόσο δοκιμάζεται συνεχώς, μιας και όπως και η Γερμανία, αποτελεί προορισμός για μια καλύτερη ζωή.

Σύμφωνα με δημοσίευμα στον Guardian προ λίγων ημερών, 37 μωρά που γεννήθηκαν στην Αυστραλία, μαζί με τους ζητούντες άσυλο γονείς τους, θα αποσταλούν στο νησί του Ειρηνικού, Ναούρου, με τη δικαιολογία της παράνομης θαλάσσιας άφιξης. Η κυβέρνηση βοηθά τους πρόσφυγες για τη διάσωση της ζωής τους, ωστόσο δεν τους συγκεντρώνει στις πόλεις της Αυστραλίας. Αντίθετα, προωθούν όλους όσους δεν εισήλθαν νόμιμα στη χώρα σε δύο απομακρυσμένα νησιά, σε κέντρα κράτησης, στη Ναούρου και το νησί της Παπούα Νέα Γουινέα του Μάνου. Μάλιστα, υπάρχουν εκθέσεις με αναφορές κατά της βίας και της σεξουαλικής επίθεσης που δέχονται αυτά τα άτομα, όπως βιασμός γυναικών και αντρών, ή ακόμα και παροχή ληγμένων τροφίμων και μηδενικής υγειονομικής περίθαλψης, γεγονός που φέρνει την Αυστραλιανή κυβέρνηση σε δύσκολη θέση.

Ο πρωθυπουργός Malcolm Turnbull και ο υπουργός μετανάστευσης Dutton, έχουν δηλώσει ότι δε θα πρέπει να επηρεάζονται, και ότι η πολιτική που υποστηρίζουν, αφαιρεί το κίνητρο για τους ανθρώπους να ρισκάρουν με επικίνδυνα ταξίδια με βάρκες προς στην Αυστραλία, και να προχωρούν σε παράνομες ενέργειες για την επιβίωσή τους. Η κυβέρνηση αναφέρει πως έως και 1,200 άνθρωποι πνίγηκαν προσπαθώντας να φτάσουν στην Αυστραλία μεταξύ των ετών 2007 και 2013.

Η πολιτική της Αυστραλίας σαφώς δε μπορεί να αποτελεί πρότυπο, ωστόσο, δεδομένου πως η Ευρώπη ήδη παρέχει αρκετά μεγάλα κεφάλαια με σκοπό την απορρόφησή τους, ίσως θα έπρεπε να βρει εναλλακτικές, πριν ξεσπάσουν προβλήματα δίχως επιστροφή. Η Αυστραλία παρουσίασε τις πρώτες χερσαίες εγκαταστάσεις κράτησης το 1991, ενώ η υποχρεωτική κράτηση θεσπίστηκε το 1992. Η οργάνωσή τους ήταν σε τέτοιο βαθμό, που αμέσως αντέδρασαν στις νέες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία αδυνατεί να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε νέα κατάσταση.

Η διασφάλιση ότι η μετανάστευση θα πρέπει να διεξάγεται μέσα σε ένα προγραμματισμένο και ελεγχόμενο πλαίσιο είναι απολύτως απαραίτητη, ιδίως όσο η προσφυγική κρίση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Οι πολιτικές που χρόνια πριν έμοιαζαν αδιανόητες, όπως η φυλάκιση των προσφύγων σε απομακρυσμένα νησιά, σήμερα φαντάζουν ως η επόμενη "λογική" λύση, ωστόσο, αν η εγκατάσταση προσφύγων σε νησιά με προοπτικές προσωπικής ενασχόλησης γίνει προγραμματισμένα, ίσως αποδειχθεί ως η χρυσή τομή σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της σύγχρονης Ευρώπης. Πρέπει να πούμε όχι στα τείχη, αλλά και όχι στην ανεξέλεγκτη πορεία προς τον υποτιθέμενο πλούτο. Τα φθηνά εργατικά χέρια στις επιχειρήσεις των κερδοσκόπων δεν πρέπει να αποτελούν πόλος έλξης προσφύγων. Η ανθρωπιά, και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να αναδεικνύεται σε κάθε βαθμό, και παντού.