Σύμφωνα με έκθεση της επιτροπής Chilcot που δημοσιεύτηκε στις 6/7/2016 ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ δεσμεύτηκε να συμμετάσχει στην επιδρομή εναντίον του Ιράκ το 2003 οκτώ μήνες πριν εξασφαλίσει τη στήριξη του Κοινοβουλίου και της Νομικής Υπηρεσίας της Κυβέρνησης, πριν δηλαδή εξαντλήσει όλες τις διπλωματικές οδούς. Η Βρετανία έπραξε το ίδιο και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς πριν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια καλής συνεργασίας, ο σημερινός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προχώρησε σε δημοψήφισμα και το γνωστό Brexit.

Η έρευνα η οποία είχε αρχικά ανακοινωθεί στις 15 Ιουνίου 2009 από τον τότε πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν, διενεργήθηκε με σκοπό την καταγραφή και αποκάλυψη των αιτιών και των επιπτώσεων του πολέμου στο Ιράκ για τη Μ. Βρετανία. Στα συμπεράσματα που προκύπτουν από τα 150,000 έγγραφα που συνεκτιμήθηκαν και δημιούργησαν ένα πόρισμα αποτελούμενο από δώδεκα τόμους, όπως αναφέρει το DW, αποδεικνύεται πως ο Μπλερ αρχικά έκανε προσπάθειες για να πείσει τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους να μην προχωρήσει σε στρατιωτική επίθεση εναντίον του Ιράκ, ωστόσο οι προσπάθειες αποδείχθηκαν μάταιες. Στο τέλος ενέδωσε και υποσχέθηκε ότι η Βρετανία θα παράσχει πλήρη στήριξη στις ΗΠΑ.

Αυτό που έχει σημασία ωστόσο δεν είναι μόνο το γεγονός του πολέμου, αλλά το ότι η Βρετανία συστηματικά τα τελευταία χρόνια χάνει την ψυχραιμία της ως προς τις διπλωματικές της επαφές. Είναι φανερό πως στα πλαίσια της παγκόσμιας ανακατάταξης των χωρών ως προς τη διπλωματική και κυρίως διαπραγματευτική τους ισχύ, η Βρετανία προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, και για αυτό προχωρά σε μία σειρά από ενέργειες, όπως οι στήριξη πολέμων και η έξοδος από την ΕΕ.

Η οικονομική κατάσταση των κρατών πολλές φορές οδηγεί σε συμπεριφορές που είναι επικίνδυνες για την τοπική ή και παγκόσμια ειρήνη. Μετά και την παραχώρηση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 1997, το τέλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήταν γεγονός. Ωστόσο, οι επιρροές στην παγκόσμια ιστορία όλους αυτούς τους αιώνες ήταν ιδιαίτερα σημαντικές. Συνοπτικά, σύμφωνα με την ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, η Βρετανική Αυτοκρατορία αποτελούνταν από τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα, και άλλα εδάφη που κυβερνήθηκαν ή διοικήθηκαν προερχόμενα από υπερπόντιες αποικίες και εμπορικούς σταθμούς ιδρυμένους από την Αγγλία στον ύστερο 16ο και πρώιμο 17ο αιώνα.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό στοιχείο, αποτελεί το γεγονός πως κατά την ακμή της, η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία και για πάνω από ένα αιώνα ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Το 1922 διοικούσε έναν πληθυσμό περίπου 458 εκατομμυρίων, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού (συγκριτικά σήμερα η ΕΕ έχει περίπου 500 εκατ. κατοίκους), και κάλυπτε περισσότερο από 33.67 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα, το ένα τέταρτο περίπου της συνολικής έκτασης της ξηράς της Γης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έντονη πολιτική, γλωσσική και πολιτισμική της επίδραση παγκοσμίως. Από τον Καναδά, ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ, νησιά του ειρηνικού και ατλαντικού ωκεανού, περιοχές με στρατηγική σημασία σε όλο το μήκος και πλάτος της Ευρώπης, ολόκληρες χώρες στην Αφρική και την Ασία, όπως η Νότιος Αφρική και η Ινδία, ακόμα και την Αυστραλία, όλα ανήκαν στην παντοδύναμη αυτοκρατορία.

Το ερώτημα που προκύπτει, είναι το πως θα ήταν δυνατή η ομαλή διοίκηση όλων αυτών των εδαφών και πολιτισμών. Έτσι, για ακόμα μία φορά, άλλη μία αυτοκρατορία έπεσε, καθώς σε βάθος αιώνων τα σύνορα μεταξύ των κρατών όλου του κόσμου μεταβάλλονται. Ενδεικτικά, η ανάπτυξη της Γερμανίας και των ΗΠΑ περιόρισε την οικονομική κυριαρχία της Βρετανίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ως επακόλουθο των οικονομικών και στρατιωτικών εντάσεων κυρίως μεταξύ των κυρίαρχων χωρών, της Βρετανίας, της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα και τις τραγικές συνέπειες τις γνωρίζουμε είτε λιγότερο είτε περισσότερο όλοι μας, και για αυτό θα πρέπει σήμερα, να ενεργούμε με βάση τη λογική, την ηθική και δίχως τη δημιουργία αντιπαλοτήτων με σκοπό την καταπάτηση των δικαιωμάτων του άλλου.

Το παρελθόν υπάρχει, και περιλαμβάνει κυρίως στρατιωτικά γεγονότα. Το παρόν, διαμορφώνεται με βάση την παγκόσμια οικονομική κρίση, ωστόσο το μέλλον θα πρέπει να πλαισιωθεί από κανόνες δεοντολογίας και συμπεριφοράς που αρμόζουν σε ένα περιβάλλον με σκοπό την ανάπτυξη και τον πολιτισμό. Το Brexit από μόνο του δεν πρόκειται να δημιουργήσει προβλήματα, ωστόσο οι άνθρωποι που καλούνται να ηγηθούν της κατάστασης, θα είναι ιστορικά υπεύθυνοι για τα λάθη που πραγματοποιούν, όπως αυτό του πολέμου στο Ιράκ, που ανακοινώθηκε χθες. Η Βρετανία είναι σημαντική για τον πλανήτη, ωστόσο δεν πρέπει να γίνει αυτή η αιτία της διάλυσης της ΕΕ. Τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία έχουν τη δύναμη να ενώσουν τις Ευρωπαϊκές αξίες, και τους θεσμούς της.