Το ζητούμενο στην Ευρώπη στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, είναι η διατήρηση της ειρήνης, και η εκ νέου δημιουργία προδιαγραφών για ανάπτυξη και πρόοδο. Στην Ιταλία για παράδειγμα, υπολογίζεται βάσει επίσημων εκτιμήσεων, ότι λόγω των προβλημάτων του τραπεζικού συστήματος, έχουν χαθεί δύο δεκαετίες από ανάπτυξη. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία, επιβάλλονται εμμέσως αυστηρές ποινές, εξαιτίας των ελλειμμάτων, ενώ σε Ελλάδα και Βρετανία, τα Grexit και Brexit αντίστοιχα έγιναν καθημερινές έννοιες.

Το 17% των δανείων στην Ιταλία αντιστοιχούν σε "κόκκινα" μη εξυπηρετούμενα κεφάλαια, σύμφωνα με την Wall Street Journal. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με τα 200 δισ. ευρώ ως εκτιμώμενο ύψος των "κόκκινων" τραπεζικών δανείων βάσει αναφορών της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής (άλλες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 360 δισ. ευρώ), αποτελεί πάνω από τρεις φορές το συνολικό ποσό "κακών" δανείων ολόκληρων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, το πείραμα με ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα των δανειστών, δεν πρόκειται να συμβεί ξανά στην Ευρώπη.

Έτσι, ο πρωθυπουργός Renzi, προσπαθεί να βρει τρόπους αποφυγής του κουρέματος των ομολόγων που κατέχουν οι Ιταλοί ιδιοκτήτες, όπως επίσης και των ίδιων των καταθετών. Η Κύπρος ήταν ενδεικτικό πείραμα, ως προς την κατεύθυνση του κουρέματος. Η συζήτηση άλλωστε γίνεται, καθώς από τις αρχές του 2015, μια ευρωπαϊκή οδηγία ορίζει ότι οι τράπεζες δε θα πρέπει πλέον να διασώζονται απλά με χρήματα φορολογουμένων, όπως έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν. Πριν επέμβει το κράτος, την ευθύνη φέρουν οι ιδιοκτήτες και οι πιστωτές των τραπεζών. Αυτή η διάταξη ωστόσο αποτρέπει πολλούς επιχειρηματίες από το να επενδύσουν στις τράπεζες, υπό το φόβο πιθανών απωλειών.

Γυρίζοντας στα γεγονότα της Ελλάδας, ο James Galbraith από το Πανεπιστήμιο του Texas, στο βιβλίο του "Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα" επιβεβαιώνει ότι το σχέδιο Β της κυβέρνησης προέβλεπε κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, άμεση εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, επαναπροσδιορισμός των καταθέσεων σε Νέα Δραχμή, μέτρα για την εγγύηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, και επιστράτευση δημοσίων υπαλλήλων. Αναφέρει ότι οι παραπάνω ενέργειες αποτελούσαν το βασικό περίγραμμα του "Σχεδίου Β" ή "Σχεδίου Χ" που προετοίμαζε από το Μάρτιο του 2015 με εντολή του Γιάνη Βαρουφάκη, και κατ' επέκταση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Λαμβάνοντας υπόψιν τα γεγονότα που οδήγησαν στο δημοψήφισμα, καλό θα ήταν η κριτική πάνω σε αυτά τα σχέδια να είναι ουσιώδης. Έτσι και αλλιώς, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, διαθέτουν στα συρτάρια τους σχέδια έκτακτων αναγκών, σε όλους τους τομείς. Το ότι κάποιος επίσημα το ανέφερε σε βιβλίο, δεν προκαλεί εντύπωση. Το Grexit θα συνέβαινε εφόσον η κυβέρνηση δεν υπέγραφε νέο μνημόνιο. Ωστόσο, μετά το δημοψήφισμα και την απομάκρυνση του Βαρουφάκη, ο Τσίπρας υπέγραψε, και έτσι ο "φόβος" απομακρύνθηκε.

Κάθε χώρα μέλος της ΕΕ, από τη στιγμή που βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική θέση, πρέπει να ακολουθήσει ένα μονοπάτι, με εντολές από τα κεντρικά της Γερμανίας και των Βρυξελλών. Στην Κύπρο ήταν το κούρεμα καταθέσεων, στην Ιταλία η πλήρης αναδιοργάνωση των τραπεζών σε συνδυασμό με κούρεμα, όπως φαίνεται, στην Ισπανία και την Πορτογαλία αυστηρές κυρώσεις οικονομικού χαρακτήρα, και στην Ελλάδα η πολυετής επιτήρηση των δημοσίων δομών μέσω μνημονίων.

Στη Βρετανία, οι επιπτώσεις του δημοψηφίσματος σύντομα θα φανούν στην πραγματική οικονομία τους, με αποτέλεσμα οι σκέψεις για ένα δεύτερο δημοψήφισμα μετάνοιας να είναι υπαρκτές, όπως αναφέρει και η Deutsche Bank. Αν αυτό συμβεί, θα πραγματοποιηθεί μετά το τέλος των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, θέτοντας ερώτημα ως προς την αποδοχή ή μη της νέας κατάστασης. Την αποδοχή ή μη δηλαδή, της εξόδου από την ΕΕ με όλες τις οικονομικές επιπτώσεις που αυτή επιφέρει όπως θα αποτυπωθούν στις σχετικές αναφορές και μελέτες, ή η παραμονή με αυστηρές ποινές και κυρώσεις, καθώς το πρώτο δημοψήφισμα θα παραμείνει στην ιστορία και δεν γίνεται να παρακαμφτεί.

Συνεπώς, το οποιοδήποτε πλάνο Χ είναι θεμιτό, και οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να έχουν πάντα εναλλακτικές, οι οποίες όμως θα διαμορφώνουν ένα πλαίσιο εφικτών και λογικών λύσεων. Σκοπός πρέπει να είναι η ενότητα, σε μία Ευρώπη που η ακροδεξιά συσσωρεύει την οργή από την οικονομική κρίση, όπως ακριβώς και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Υπό το πρίσμα του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, δε γίνεται στις καλές στιγμές όλα τα κράτη να απαιτούν κέρδος, ενώ στις κακές στιγμές τα προβλήματα να παραμένουν ως εγχώριες παθογένειες. Η Ευρώπη πρέπει να έχει επίσημη κεντρική διοίκηση, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με πραγματική συνεισφορά στα κράτη μέλη και ηθική συνείδηση.