Αν και ακούγεται περίεργο, στην πραγματικότητα οι σύγχρονες κοινωνίες αδυνατούν να εφαρμόσουν τη δημοκρατία ως ένα αμιγές και ολοκληρωμένο σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης. Η έλλειψη δημοκρατισμού των πολιτικών αποφάσεων σε όλο τον πλανήτη, προκαλούν τριβές ως προς την πραγματική εκπροσώπηση της λαϊκής βούλησης στα κέντρα λήψης αποφάσεων, και αυτό εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο ανά περίπτωση.

Η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, όπως αυτό της Ελλάδας το 2015 ή της Βρετανίας το 2016, αποτελούν λύση για τους πολιτικούς, αλλά όχι λύση για το λαό. Στη Βρετανία είναι ενδεικτικό, πως παρά την οριακή επικράτηση του Brexit, και την παρουσία της νέας κυβέρνησης που επιθυμεί διακαώς την έξοδο από την ΕΕ, ο διχασμός στους πολίτες είναι πιο έντονος από ποτέ. Πολλοί, ακόμα και στην Ελλάδα, θεωρούν πως η έξοδος από την ΕΕ είναι το μέλλον για δημοκρατικές χώρες. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο λάθος.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα Handelsblatt, με την έξοδο της Βρετανίας η ΕΕ χάνει περίπου το 20% της οικονομικής της δύναμης, το 13% των εργαζομένων, και το 10% των στρατιωτών της. Ακόμα, ο δημόσιος προϋπολογισμός της ΕΕ χάνει τον τρίτο πιο μεγάλο χρηματοδότη μετά την Γερμανία και τη Γαλλία. Αλήθεια, ποιος πιστεύει πως η κίνηση διάσπασης της Ευρώπης ωφελεί κάποιον; Η λογική και μόνο μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, και το κατά πόσο η διάσπαση βοηθά στην ανάπτυξη ειρήνης και δημοκρατίας.

Ο εκδημοκρατισμός της Ευρώπης ωστόσο δεν είναι το μόνο τρέχων πρόβλημα. Είδαμε τι έγινε στην Τουρκία. Εκεί, όπου ο στρατός διαθέτει ακόμα λόγο στην πολιτική εξουσία. Το πραξικόπημα προήλθε από μερίδα του στρατού, τους γνωστούς για τις ακραίες απόψεις τους, που υπάρχουν σε κάθε χώρα με στρατιωτική δομή. Χώρες οι οποίες εξακολουθούν να διατηρούν υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους νέους, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκπαίδευσης με σκοπό τον πόλεμο και τη νέκρωση του αντιπάλου, είναι αδύνατον να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για απόλυτη δημοκρατία, που να έχει αντοχή σε βάθος δεκαετιών και αιώνων.

Ο Nicolas Maduro για παράδειγμα στη Βενεζουέλα, αποτελεί ένα ακόμα ακραίο σχήμα πολιτικής συμπεριφοράς. Όπως μεταδίδει το Al Jazeera, οι ουρές για ελάχιστη τροφή και φάρμακα είναι χαοτικές. Ο πληθωρισμός ξεπερνά το 700%, ενώ ο αριθμός δολοφονιών και απαγωγών είναι ο μεγαλύτερος στον πλανήτη. Ο κατά τα άλλα κομμουνιστής "ηγέτης", όπως αναφέρει το δίκτυο, προκαλεί τόσο πολιτική βία έναντι των αντιπάλων του, όσο και μία σειρά από ενέργειες που περιλαμβάνουν συλλήψεις δημάρχων, όπως αυτού του Καράκας 15 μήνες πριν ο οποίος ήρθε αντιμέτωπος με 26 χρόνια φυλάκιση επειδή εναντιώθηκε στο καθεστώς, έως ακόμα και δολοφονίες. Να σημειωθεί πως και στη Βενεζουέλα, ο λαός απαιτεί δημοψήφισμα προκειμένου να ρίξει την υποτιθέμενη "δημοκρατική" κυβέρνηση, η οποία ωστόσο ελέγχει πλήρως το στρατό, τα εκλογικά συμβούλια της χώρας και τα δικαστήρια.

Η προώθηση και ανάπτυξη της δημοκρατικής αντίληψης επομένως αποτελεί μονόδρομος για όλους. Οι χώρες πρέπει να θεμελιώσουν εκ νέου το σύνταγμά τους με βάση τη δημοκρατία, μέσα σε αυστηρά πλαίσια αποδοχής της διαφορετικότητας και των ιδεών. Ο ορισμός της δημοκρατίας δεν πρέπει να μένει στάσιμος ως προς την εφαρμογή του ανά χρονική περίοδο, καθώς σημειώνονται σημαντικές μεταβολές σε ολόκληρο τον κόσμο.