Ο παγκόσμιος πληθυσμός και η συνολική διαχείριση των πόρων που αυτός απαιτεί για την επιβίωσή του, είναι ένα οικονομικό πρόβλημα με τεράστιες προεκτάσεις. Είναι ενδεικτικό, πως σήμερα ο πληθυσμός της γης υπολογίζεται σε περίπου 7.4 δισεκατομμύρια άτομα, σημειώνοντας συνεχή αύξηση από τον 14ο αιώνα και έπειτα, όταν σταμάτησε η μεγάλη επιδημία πανούκλας και ο λιμός της περιόδου 1315-1317, όπου σύμφωνα με εκτιμήσεις ο συνολικός πληθυσμός της γης μειώθηκε από τα 450 εκατομμύρια σε περίπου 350 εκατομμύρια.

Ξεπερνώντας τις πανδημίες ωστόσο, ο ετήσιος αριθμός των γεννήσεων παγκοσμίως έχει αυξηθεί σημαντικά, ενώ παράλληλα οι θάνατοι έχουν μειωθεί, και το προσδόκιμο ζωής έχει σημειώσει μεγάλη άνοδο. Μελέτες αναφέρουν πως ο πληθυσμός μπορεί να φθάσει και τα 10 δισεκατομμύρια έως το 2050. Άλλωστε, ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού κατά ένα δισεκατομμύριο είναι σε βάθος χρόνου ολοένα και πιο ταχύς. Ο πληθυσμός της γης έφθασε το ένα δισεκατομμύριο το 1804, τα δύο δισεκατομμύρια το 1927, τα τρία το 1960, τα τέσσερα το 1974, τα πέντε το 1987, τα έξι δισεκατομμύρια το 1999, και τα επτά το 2011.

Το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, κατοικεί στην Ασία (περίπου 60% του συνολικού πληθυσμού), ακολουθεί η Αφρική (περίπου 16% επί του συνόλου), ενώ τρίτη στη σχετική λίστα είναι η Ευρώπη με πληθυσμό περίπου ίσο με το 10% εκ του συνόλου της γης. Σε όρους Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο πληθυσμός την 1η Ιανουαρίου 2016 εκτιμήθηκε από τη Eurostat σε 510.1 εκατομμύρια, ενώ την 1η Ιανουαρίου 2015 ήταν 508.3 εκατομμύρια. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ, παρατηρείται αρνητική φυσική αλλαγή του πληθυσμού της, καθώς γεννήθηκαν μόλις 5.1 εκατομμύρια μωρά έναντι 5.2 εκατομμυρίων θανάτων. Το θετικό πρόσημο στο γενικό σύνολο, προέρχεται από τις μεταναστευτικές ροές, όπως επίσης και από τις προσφυγικές.

Αυτό που γίνεται αντιληπτό, είναι η συνεχόμενη αύξηση του πληθυσμού της Ασίας, με ταυτόχρονη σταθεροποίηση αυτού της Ευρώπης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μεταφορά πόρων προς την Ασία, η οποία αυξάνει ραγδαία τις απαιτήσεις της για την κάλυψη των αναγκών της. Χαρακτηριστικό είναι δημοσίευμα στον Economist, σύμφωνα με το οποίο στην Κίνα ο αριθμός των φοιτητών αυξήθηκε από το 1 εκατομμύριο στα 7 εκατομμύρια κατά την περίοδο 1998-2010. Τα Κινεζικά Πανεπιστήμια προσέλαβαν περισσότερους από 900,000 καθηγητές και προσωπικό πλήρους απασχόλησης. Η χώρα παράγει σήμερα περισσότερους αποφοίτους από όσους η Αμερική και η Ινδία μαζί, ενώ έως το 2020 ο στόχος είναι η εισαγωγή του 40% των νέων της Κίνας στα Πανεπιστήμια.

Οι πληθυσμιακές μεταβολές προκαλούν μεγάλες κοινωνικές εξελίξεις, και κατ' επέκταση οικονομικές συνέπειες. Σήμερα ο πληθυσμός της γης, απαιτεί από τις κυβερνήσεις και τις επιχειρήσεις συνεχώς και περισσότερες παροχές, με αποτέλεσμα η αύξηση του πληθυσμού να προκαλεί ασφυξία ως προς τη διαχείριση των πόρων. Το 70,000 π.Χ. και μέχρι την ανάπτυξη της γεωργίας, εκτιμάται ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν σταθεροποιημένος σε περίπου 1 εκατομμύριο ανθρώπους, των οποίων η επιβίωση εξαρτιόταν από το κυνήγι και τη συλλογή τροφής. Η διαχείριση των πόρων ήταν πλήρως εναρμονισμένη με τη φύση, ενώ ο ανθρώπινος παράγοντας δεν είχε τη δύναμη να παρέμβει σε αυτή, προκαλώντας είτε θετικές είτε αρνητικές επιπτώσεις.

Άλλες εκτιμήσεις αναφέρουν πως ο πληθυσμός της Κίνας το 1393, μετά την πανδημία πανούκλας και τους πολέμους, ήταν 65 εκατομμύρια από 123 εκατομμύρια το 1200. Σήμερα η Κίνα ξεπερνά τα 1.3 δισεκατομμύρια κατοίκους. Η ανακάλυψη της γεωργίας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες αύξησης του πληθυσμού. Αυτό αποδείχθηκε άλλωστε, από το γεγονός ότι κατά τον 20ο αιώνα πραγματοποιήθηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι με εκατομμύρια νεκρούς και καταστροφές, όμως ο πληθυσμός της γης δε μειώθηκε και δεν επηρεάστηκε σε βαθμό όπως με τις πανδημίες του παρελθόντος.

Η πρόοδος του ανθρώπινου είδους, η χρήση της τεχνολογίας, αλλά και η οργάνωση της παραγωγικής του δύναμης, συνέβαλαν στην αύξηση του πληθυσμού της γης. Το ερώτημα που τίθεται ωστόσο, αφορά το κατά πόσο απαιτείται σήμερα ο έλεγχος του ρυθμού μεταβολής του πληθυσμού, σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πεπερασμένο σύνολο οικονομικών πόρων απαιτεί την ορθολογική διαχείριση αυτών, με αποτέλεσμα οι οικονομικοί παγκόσμιοι πόλεμοι να κάνουν την εμφάνισή τους, όσο οι λαοί δε μπορούν να συμμορφωθούν σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.