Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, έχουν ψηφιστεί έξι (6) αμιγώς φορολογικοί νόμοι μόνο κατά τους τελευταίους τριάντα (30) μήνες, με 177 άρθρα και 17 νόμους στους οποίους συμπεριλήφθηκαν 71 νέες φορολογικές διατάξεις ενώ εκδόθηκαν 111 υπουργικές αποφάσεις και 138 διευκρινιστικές εγκύκλιοι. Αυτό από μόνο του εξηγεί όχι μόνο το γιατί δε μπορεί να ξεπεράσει η χώρα την κρίση, αλλά και το γιατί έφτασε ως εδώ.

Από το 1975 μέχρι σήμερα ψηφίστηκαν 250 φορολογικά νομοθετήματα και τροπολογίες μαζί με άλλους 3,450 νόμους και 115,000 υπουργικές αποφάσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία που είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο. Στη σύγχρονη δημοκρατική ιστορία της χώρας, κάθε κυβέρνηση επιδιώκει να εφαρμόσει τους δικούς της νόμους, επιβάλλοντας έτσι νέα φορολογικά καθεστώτα σε πολύ τακτά χρονικά διαστήματα, που πολλές φορές δε ξεπερνούν καν τις 30 ημέρες.

Υπό αυτή την έννοια, οι επιχειρήσεις αδυνατούν να εφαρμόσουν τις νέες οδηγίες, τα νοικοκυριά και οι φορολογούμενοι πολίτες αδυνατούν να προσαρμοστούν στις αλλεπάλληλες φορολογικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η ουσιώδης κρατική ενημέρωση προς το κοινό είναι απούσα. Έτσι, είναι πρακτικά σχεδόν αδύνατον αυτή η χώρα να προοδεύσει, αφού κανένας δε μπορεί να εγγυηθεί εάν στην επόμενη κοινοβουλευτική διαδικασία θα υπάρχει νέο φορολογικό πλαίσιο ή όχι. Εάν δηλαδή μία επιχείρηση θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις του κράτους, ή αν τελικά θα οδηγηθεί στο λουκέτο, ώστε να αποφύγει την ολική χρεοκοπία.

Η συζήτηση σήμερα για παράδειγμα, κινείται γύρω από τη φοροδιαφυγή και τη χρήση πλαστικού χρήματος, και μηχανημάτων POS (Point of Sale). Για ακόμα μία φορά, μία κυβέρνηση προσπαθεί να προχωρήσει σε νέες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να επιβάλλει τη λογική της χρηματικής απόδοσης των υποχρεώσεων των πολιτών προς το κράτος. Ωστόσο, η φοροδιαφυγή παραμένει ένα εξαιρετικά μεγάλο πρόβλημα σε μία χώρα που οι πολίτες της μεγάλωσαν έχοντας στη σκέψη τους τη φοροδιαφυγή, ως αποτέλεσμα των μη ανταποδοτικών κρατικών παροχών. Την ίδια στιγμή, σχεδόν κανένας δε σκέφτεται πως οι ελλείψεις παροχών από την πλευρά του κράτους, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της φοροδιαφυγής, και όχι το αντίθετο.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολιτικοί και πολίτες έγιναν ένα σώμα τόσα χρόνια, κατά την είσοδο στην ΕΕ και τα πρώτα χρόνια των μεγάλων Ευρωπαϊκών παροχών. Από το 2008 και έπειτα όμως, όταν η Ευρώπη σταμάτησε να δίνει παροχές όπως στο παρελθόν, όταν η κρίση η οποία εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης μεταπήδησε από τις ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και έφερε μεγάλες οικονομικές μεταβολές, τότε οι πολίτες στράφηκαν κατά των πολιτικών σαν να ήταν οι αποκλειστικά υπεύθυνοι. Σαφώς κατείχαν και θα κατέχουν την νομοθετική εξουσία, όμως όλοι όσοι αποτελούν τον πυρήνα των κομματικών λιστών, αυτοί γιατί τόσα χρόνια λειτουργούσαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ανήθικα; Γιατί ψηφίζονται για βουλευτές άτομα μετρίου και πολύ κακού μορφωτικού επιπέδου, έστω και αν αυτοί αποτελούν -ευτυχώς- τη μειοψηφία;

Είναι προφανές, πως σε αυτή τη χώρα κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Η διαφθορά υπάρχει παντού στον πλανήτη, και η Ελλάδα δε θα αποτελούσε εξαίρεση. Όμως, θα ήταν θεμιτό να περιοριστεί, ειδικά σε τομείς με μεγάλη σημαντικότητα, και εφόσον θέλουμε η κρίση να αποτελέσει κάποια στιγμή παρελθόν. Όταν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα λαμβάνονται τόσες χιλιάδες υπουργικές αποφάσεις, δεν είναι δυνατό να διατηρηθεί η φορολογική λογική ούτε από τους πολίτες, ούτε από το ίδιο το κράτος που τα ψηφίζει.

Στη "Διαγνωστική Έκθεση για την αδήλωτη εργασία στην Ελλάδα" η οποία καταρτίστηκε υπό την αιγίδα της Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΔΟΕ), εκτιμήθηκε ότι το μέγεθος της αδήλωτης οικονομίας ισοδυναμεί με το 25% του ΑΕΠ της Ελλάδας. Παράλληλα, πάνω από 4 εκατομμύρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις αδυνατούν να ανταποκριθούν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις. Συνολικά χρωστούν στην εφορία σχεδόν το μισό ΑΕΠ ή 89.8 δισ. ευρώ. Συνεπώς, ένα μεγάλο βήμα λογικής προς την έξοδο από την κρίση, θα ήταν η συμπαγής και με εθνική στρατηγική σύνταξη ενός φορολογικού πλαισίου, με ισχύ τουλάχιστον 7ετίας, με σκοπό την από κοινού σύμπραξη στο δρόμο της ανάπτυξης, τόσο από το κράτος όσο και από τους πολίτες, και εργοδότες αυτής της χώρας.