Σε κοινωνικές παροχές κατέληξε η Γαλλική κυβέρνηση μετά από όσα συνέβησαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Στα μέτρα που εξήγγειλε ο Εμανουέλ Μακρόν μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνεται η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 100 ευρώ χωρίς την επιβάρυνση του εργοδότη, και η πληρωμή των υπερωριών χωρίς φόρο και κρατήσεις, από τον Ιανουάριο του 2019. Ακόμα, προωθείται ένα δώρο από τους εργοδότες στους εργαζόμενους κατά το τέλος του έτους, υποσχέθηκε φορο-ελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές για τους χαμηλόμισθους και για όσους κερδίζουν κάτω από 20,000 ευρώ τον χρόνο, ενώ για τους συνταξιούχους που έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω από 2,000 ευρώ καταργεί την αύξηση της κοινωνικής συνεισφοράς τους.

Για να πετύχουν τα παραπάνω πολύ σοβαρά μέτρα, ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει να απευθυνθεί στις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πιο πλούσιους συμπολίτες του. Η οργάνωση αυτής της οικονομικής αναδιανομής του πλούτου δεν είναι εύκολη. Για παράδειγμα, επανέλαβε την άποψή του για την κατάργηση του φόρου μεγάλης περιουσίας την οποία έχει επιβάλει, ώστε να λειτουργήσει ως δέλεαρ για την επιστροφή των πλουσίων στη χώρα.

Αυτή η ιστορική στιγμή όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος, ως μία προσπάθεια για οικοδόμηση μιας Γαλλίας της εργασίας και της αξιοκρατίας, έρχεται μετά από μία κοινωνική έκρηξη μέσω του κινήματος με τα "κίτρινα γιλέκα", το οποίο κατά βάση συντελούν οι οδηγοί που διαμαρτύρονται για τις αυξήσεις φόρων στα καύσιμα, κατά περίπου 23% το τελευταίο 12μηνο (1.51 ευρώ το λίτρο).

Οι τελευταίοι δεν είναι απλά πρόθυμοι αγανακτισμένοι όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά αντίθετα ένα σύνολο ατόμων με θιγμένα προσωπικά οικονομικά συμφέροντα. Σαφώς θα ωφεληθούν και πιο "πλούσιοι" από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, όμως στη βάση τους αν είχαν περιουσίες θα είχαν να χάσουν περισσότερα.

Το κίνημα ουσιαστικά ξεκίνησε από τα social media στις αρχές του Νοέμβρη. Οι ταραχές που σημειώθηκαν στις διαδηλώσεις ήταν οι χειρότερες που έχουν ξεσπάσει στο Παρίσι από το 1968. Αυτό όμως δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη του. Δεν πρέπει να γίνει ταύτιση της καταστροφής και της βίας με τη διεκδίκηση μίας καλύτερης ημέρας.

Αν τώρα ο Μακρόν μπορεί να βρει 100 ευρώ το μήνα για κάθε εργαζόμενο με την κατώτατη αμοιβή, τότε γιατί να μη μπορούσε και πριν τις καταστροφές; Μια αύξηση 4-6 λεπτά του ευρώ ήταν ικανή να φέρει 100 ευρώ αύξηση στον κατώτατο μισθό; Η αλληλουχία των γεγονότων κρύβει ίσως συμφωνίες προ της πραγματοποίησής τους. Η φοροδιαφυγή θέλουν να αποτελέσει πηγή για το επιπλέον κόστος αυτών των μέτρων, όμως τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουν; Ας περιμένουμε να δούμε.