Έχοντας αναφερθεί στο προηγούμενο άρθρο περί των αλλαγών στα πανεπιστήμια και την ανάγκη αποσαφήνισης των εννοιών του ΑΕΙ και του ΤΕΙ με βάση τα διεθνή πρότυπα, στην Ελλάδα, σε επίπεδο εκπαίδευσης, υπάρχει ανάγκη για πραγματική διάκριση όσων αξίζουν.

Μία συνολική αξιολόγηση όλων όσων διδάσκουν με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτή τη χώρα έως και τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία, όπως επίσης και την ιδιωτική εκπαίδευση, θα ήταν ίσως το πιο θεμιτό μέτρο. Για παράδειγμα, για τις βαθμίδες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, θα μπορούσε κάθε δύο έτη, το καλοκαίρι όταν όλα κλείνουν, να γίνεται ένας μαζικός γραπτός διαγωνισμός που θα έχει και μοριοδότηση βιογραφικών ώστε να παραμένουν μόνο οι άξιοι και αυτοί που εξελίσσονται.

Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτή η διαδικασία γίνεται εδώ και δεκαετίες, αφού όλοι (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) οι ακαδημαϊκοί αξιολογούνται με τη συμμετοχή τους σε συνέδρια, περιοδικά, και γενικά δημοσιεύσεις ή συμμετοχές σε διάφορες δραστηριότητες. Παράλληλα δημοσιεύονται και σχετικές εκθέσεις αξιολογήσεων ανά τμήμα και σχολή.

Με μοχλό τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση θα πρέπει να δοθεί χώρος για περαιτέρω ανάπτυξη της εκπαιδευτικής κοινότητας γενικότερα, και των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ειδικότερα, ως το θέμα που απασχολεί τους τελευταίους μήνες έντονα το Υπουργείο.

Ενδεικτικά, στο θέμα της φοιτητικής μέριμνας, ο Υπουργός Παιδείας ανέφερε πρόσφατα ότι δεν είναι δυνατόν να δίνει το Υπουργείο 200 εκατομμύρια το χρόνο και η χρηματοδότηση αυτή να μην αποτυπώνεται στην καθημερινότητα των φοιτητών. Κάποιοι φαίνεται πως καρπώνονται χρήματα που δεν τους ανήκουν, και εκεί είναι που μία δίκαιη, δημόσια, ανοιχτή, και αξιοκρατική αξιολόγηση έχει πλήρες νόημα.

Με βάση τις μελέτες για τη δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, ο φοιτητής θα πρέπει να χρεώνεται τουλάχιστον 10,000 ευρώ δίδακτρα ανά έτος ώστε η ιδιωτική επένδυση να μπορεί απλά και μόνο να υπάρχει, δίχως να συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το επιπλέον κόστος των εγκαταστάσεων, υποδομών, εργαστηρίων και λοιπών, ένα κεφάλαιο τουλάχιστον 50 εκατομμυρίων ευρώ.

Επίσης, αν κάποια πανεπιστήμια στο εξωτερικό έχουν δίδακτρα αυτό δε σημαίνει ότι είναι και ιδιωτικά. Πολλά δημόσια πανεπιστήμια έχουν είτε τέλη εγγραφής, είτε δίδακτρα μερικών χιλιάδων ευρώ. Από την άλλη πλευρά του ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν τα πολιτειακά πανεπιστήμια και τα αμιγώς ιδιωτικά και ορισμένα μεγάλων εταιριών. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι ιδιωτικά με τα έσοδα τους να προέρχονται από τα δίδακτρα, ή έσοδα που εξασφαλίζονται από τις καμπάνιες χρηματοδότησης.

Το παραπάνω όμως έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία αποπληρωμής των δανείων που λαμβάνουν οι φοιτητές για να πληρώσουν τα δίδακτρα και τη διαμονή τους στα πανεπιστήμια κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Έτσι, φθάσαμε σήμερα σε ένα χρέος 1.5 τρισ. ευρώ στις ΗΠΑ και 290 δισ. λιρών στην Αγγλία. Επομένως δεν πρέπει να γίνεται τόση συζήτηση για το αν θα ονομάζονται τα ΤΕΙ ΑΕΙ, αλλά το τι προσφέρει η τριτοβάθμια εκπαίδευση συνολικά στους φοιτητές, και κατ' επέκταση στην πολιτεία, και συνεπώς το γενικότερο επίπεδο εκπαίδευσης σε αυτή τη χώρα.