Στο κυνήγι της αμοιβής, το ανθρώπινο ένστικτο μεταμορφώνεται

Αναρωτιέμαι, σε ένα παγκοσμιοποιημένο εμπορικά περιβάλλον, γιατί δεν έχουμε και παγκοσμιοποιημένο μισθολόγιο, φόρους, και δείκτες αξιολόγησης προσωπικού;

Ένας Πορτογάλος μηχανικός λογισμικού το 2020 εργάστηκε για τη θυγατρική της Microsoft στο Δουβλίνο, και έπειτα πήγε στα κεντρικά γραφεία στο Σιάτλ, όπου εργάζεται ακόμα.

Στην Πορτογαλία λάμβανε για την εργασία του 35,000 ευρώ ετησίως. Στην Ιρλανδία για την ίδια εργασία είχε αποδοχές στα 60,000 ευρώ, ενώ στην Αμερική ξεπερνούν τα 160,000 δολάρια.

Ο ίδιος άνθρωπος, οι ίδιες ώρες εργασίας, και προφανώς το κάθε έτος εμπειρίας δε γίνεται να αυξήσει τόσο πολύ ένα μισθολογικό κόστος.

Στην Πορτογαλία η φορολογία εισοδήματος ήταν στο 40%, στην Αμερική στο 20%.

Για ποιο λόγο η ίδια εργασία αμείβεται τόσο διαφορετικά ανά περιβάλλον εργασίας; Και στο συγκεκριμένο παράδειγμα του BBC αναφερόμαστε στο μισθολόγιο της Microsoft, και τη διαφορά μεταξύ Ιρλανδίας και Αμερικής.

Κοινώς, ό,τι αρπάξει ο κάθε επιχειρηματίας, ό,τι πείσει τον εργαζόμενο, ό,τι κάτσει να κάνουμε, δε μας νοιάζει και πολύ, αρκεί να έχουμε τον έλεγχο των άλλων ανθρώπων και φυσικά του κεφαλαίου.

Ο μηχανισμός πλούτου έπεισε τον άνθρωπο αυτόν να μετακομίσει δύο φορές σε λίγα χρόνια, να αλλάξει ριζικά τα θέλω και τα σχέδιά του, ώστε να λάβει χρήμα. Όμως, δεν έχει καταλάβει ότι όταν θα γυρίσει πίσω στην πατρίδα του, δε θα είναι ο ίδιος.

Το μυαλό άλλαξε, επηρεάστηκε από το ευκολότερο χρήμα. Στο κυνήγι της αμοιβής, το ανθρώπινο ένστικτο μεταμορφώνεται, και καταλήγει στην αποδοχή της αλαζονείας ως μορφή εξουσίας στην καθημερινότητα.

Δεν πρέπει να επιλέγουμε με κριτήριο αποκλειστικά τους μισθούς, παρά το πόσο αυτοί είναι χρήσιμοι, αλλά να βρίσκουμε τον εαυτό μας σε περιβάλλοντα εργασίας με σωστούς ανθρώπους. Δυσκολίες θα υπάρχουν παντού, μπορούμε να τις ξεπερνάμε. Την ανθρωπιά μας μη χάνουμε.