Μέσα στην υπαρξιακή μας αμφιθυμία, παρατηρούμε μια λεπταίσθητη παλινδρόμηση μεταξύ νοητικής ενδοσκόπησης και συναισθηματικής απορρύθμισης. Η ψυχοδιανοητική μας διαύγαση διακόπτεται από φευγαλέες απολήξεις ενός μεταφυσικού στοχασμού, που εγείρει ατέρμονες απορίες περί οντολογικής συνειδητότητας.
Η ασάφεια της διαπροσωπικής μας διαλεκτικής οφείλεται στην εσωστρεφή μας μετωνυμία, σε συνδυασμό με έναν είδος υπαρξιακού μαρασμού. Πνιγμένοι στην ασυμμετρία του χρόνου και στη διακειμενικότητα της σκέψης, παραδιδόμαστε στην ενδοκοσμική μας παρορμητικότητα, αναζητώντας μια ουτοπική συμφιλίωση μεταξύ του αισθητικού και του ηθικού ιδεώδους.
Ίσως, τελικά, ο εαυτός μας να είναι μια ανατροφοδοτούμενη παραίσθηση, καθοδηγούμενος από δυνάμεις ανώτερες των προσδοκιών μας. Η υπόσταση του εαυτού μας ίσως να συνιστά ένα γνωσιακό είδωλο που ανακυκλώνεται εντός ενός κλειστού βρόχου αυταπάτης.
0 comments:
Post a Comment