Έχουμε παραγνωριστεί με αυτό που λέμε 8ωρο, 13ωρο, εργασιακά δικαιώματα, και ισορροπία εργασίας-ζωής. Η δυνατότητα για υπερωριακή απασχόληση δε σημαίνει και υποχρέωση για την/τον εργαζόμενη/ο να το αποδεχθεί. Τί γίνεται όμως, αν αρνηθεί; Τί γίνεται αν ένας εργαζόμενος πει «όχι» σε εντολές που αλλοιώνουν την υπογραφή του; Τί γίνεται αν πει «όχι» σε αλλαγές συνθηκών εργασίας που εναντιώνονται στις αρχές του;

Έχουμε κάνει συνήθεια το ότι για να επιβιώσω πρέπει να βρω επιπλέον εργασία, αντί για το φυσιολογικό της αύξησης του μισθού. Επιπλέον ώρες χαμηλά αμειβόμενης εργασίας σημαίνει υποβάθμιση του προϊόντος μας. Έχουμε ανθρώπους που εργάζονται πραγματικά 13 και πλέον ώρες ημερησίως, και ξεχνούν πως είναι να ζεις, πώς να κρατάς τις φιλίες και τις σχέσεις σου, και κοιτούν μονάχα τα προσωπικά τους συμφέροντα. Άλλα άτομα δηλώνουν 10ωρα και εξαφανίζονται από τις 5 ώρες. Ο καθένας ότι αρπάξει σε αυτή τη ζωή.

Πώς θα κρατήσουν θέσεις, πώς θα λάβουν χρήμα, πώς θα είναι ορατοί στους προϊστάμενους! Πώς θα κάνεις τα «γλυκά μάτια» που λέμε, ώστε να κρατήσεις αυτό που νομίζεις ότι θα γκρεμιστεί αν παραμείνεις ακέραιος. Ξεχνάς ανθρώπους που μαζί έχεις περάσει ποιοτικό χρόνο, για να κρατήσεις ευρώ στο λογαριασμό σου και εφήμερη δόξα. Όταν η διεύθυνση όμως βρει το επόμενο «θύμα», εσύ πώς θα γυρίσεις να πεις στο άτομο που ξέχασες, «είμαι ακόμα εδώ για σένα».

Οι άνθρωποι κατέληξαν να εργάζονται και να κινούνται όπου πάει το χρήμα και το όφελος, και ξέχασαν έννοιες ζωής και συναισθημάτων. Η σχέση που αποκτά συμβιωτικό χαρακτήρα, καταλήγει με αυτές τις συνθήκες δυστυχώς σε παραμορφωμένες ισορροπίες.

Ο «άλλος» βιώνει μια ιδιότυπη αποκοπή, μια κατασταλτική ψυχρότητα, αποτέλεσμα υπόγειας ενδοομαδικής διάρθρωσης. Η διαπροσωπική προσκόλληση μετατρέπεται σε συνενοχή εργαλειοποίησης. Αν δεν πειθαρχήσεις το ανθρώπινο συναίσθημα σε αυτό το καθεστώς πίεσης, μπορεί να γίνει η πιο εκλεπτυσμένη μορφή βίας. Αν δεν το αντιλαμβάνεσαι, είναι ακόμα χειρότερο.

Την επόμενη φορά που θα πεις λοιπόν «δεν προλαβαίνω εργάζομαι όλη μέρα», «δεν έχω χρόνο για σένα», σκέψου ξανά αν όντως εργάζεσαι, σε ποιον απευθύνεσαι, ή αν απλώς υποκρίνεσαι για να αποφύγεις τις ευθύνες που ανέπτυξες, σε μια προσπάθεια απόκρυψης των αδυναμιών σου. Άλλο πράγμα η εργασία, άλλο πράγμα η ανθρώπινη σύνδεση.