Όταν η εργασιακή πίεση μοιράζεται άνισα, η ομάδα παύει να είναι ομάδα. Δε φταίει πάντα το αντικείμενο εργασίας. Φταίει το πώς τη μοιράζουν, πώς αποδίδουν τις ευθύνες σε άτομα που δεν τα ακούν. Και συνήθως, εκείνοι που "φορτώνονται" σιωπούν, ενώ αυτοί που "επιβλέπουν" μιλούν.
Διαχείριση προσωπικού δεν σημαίνει να δίνεις τα δύσκολα στους "ικανούς", αλλά να μαθαίνεις και τους υπόλοιπους να αντέχουν.
Γιατί οι αδικίες δεν καίνε μόνο τους ανθρώπους. Καίνε και τις ομάδες.
Η πίεση στην εργασία είναι αναπόφευκτη. Το άδικο, όμως, είναι επιλογή.
Σε κάθε επαγγελματικό περιβάλλον, υπάρχει πάντα μια μικρή ομάδα που σηκώνει τα δύσκολα: προθεσμίες, ένταση, απαιτήσεις, ψυχολογική φθορά. Κι από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που φεύγουν πριν την ώρα τους, χωρίς να έχουν καν νιώσει το βάρος.
Η κακή διαχείριση ανθρώπων δε φαίνεται πάντα στις συνομιλίες. Φαίνεται στο ποιος φτάνει στα όριά του και ποιος κάνει brainstorming με καφέ στο χέρι.
Η αδικία δεν έχει πάντα φωνή, αλλά αφήνει σημάδια: εξουθένωση, απώλεια κινήτρου, εσωτερική παραίτηση.
Αν επιβραβεύεις πάντα τους «πιο ανθεκτικούς» με περισσότερη δουλειά, μην απορείς όταν αρχίσουν να φεύγουν πρώτοι. Χάνεται η ισορροπία.
Η σωστή διαχείριση επομένως είναι θέμα δικαιοσύνης στην πράξη.
0 comments:
Post a Comment