Η άρνηση της καπιταλιστικής παραγωγής σε μία οργανωμένη κοινωνία

(Economistmk) - Η απεργία (είτε σε στενό κύκλο είτε σε διευρυμένο επίπεδο) είναι το πρώτο επίπεδο άρνησης της παραγωγής κεφαλαίου. Οι εργάτες παραμένουν εκτός της παραγωγικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα να ακινητοποιηθεί η παραγωγή. Άλλωστε, η καπιταλιστική παραγωγή αντικαθίσταται μόνο από την πλήρη απουσία παραγωγής.

   Έχοντας αυτές τις σκέψεις κατανοούμε απολύτως όλους αυτούς, που με τους αγώνες τους εναντιώνονται απέναντι στο κεφάλαιο που καταπατά τις εργατικές ελευθερίες. Πως όμως μία απεργία μπορεί να αποφέρει κέρδος, δηλαδή την επίτευξη των θεμελιωδών στόχων οργάνωσής της; Οφείλουμε επομένως να χτίσουμε μία γέφυρα μεταξύ του καπιταλισμού και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

   Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ίδια η παραγωγική διαδικασία πρέπει να αποκτήσει αξία ως διαδικασία της κοινωνικής ζωής. Τα μέσα πρέπει να γίνουν ένας σκοπός από μόνα τους. Οι άνθρωποι που ζουν καθημερινά εντός της παραγωγικής διαδικασίας θα απαιτήσουν να παράγεται από αυτή τη διαδικασία κοινωνική αξία χρήσης για τους ίδιους και όχι μόνο για τους άλλους. Τα παραπάνω δεν αποτελούν μονάχα προσωπικές σκέψεις, αλλά βασικές προδιαγραφές μίας υγιούς παραγωγικής κοινωνίας.

   Η Ελλάδα καλώς ή κακώς, οργανώθηκε σε μία χώρα με τεράστια ελαττώματα και εμπορικές πρακτικές ξεπερασμένες για την εποχή τους. Η Αμερική, ως ένα κράτος που καινοτομεί καθημερινά με τις ιδέες του, έχει παραδείγματα καπιταλιστικής παραγωγής, που ταυτόχρονα αποτελούν και πρότυπα επιχειρήσεων, όπως είναι η Google και η Apple. Στην Ελλάδα, τα περιθώρια στενεύουν, όσο συμπιέζονται οι εργατικές πρωτοβουλίες.

   Η απεργία του ΑΛΤΕΡ για παράδειγμα, ή αυτή της Χαλυβουργίας, δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Αλήθεια, τι έχει γίνει τόσους μήνες σε αυτές τις δύο προσπάθειες; Απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχουν λύσεις σε προβλήματα όπου τα αντικρουόμενα συμφέρονται περιλαμβάνουν το χρήμα. Και ειδικότερα όταν συγκρούονται δύο διαφορετικές εργατικές κάστες, όπως αυτή των απλών εργατών, και των διοικήσεων των επιχειρήσεων. Δε μπορώ να πιστέψω πως ένας εργαζόμενος ακόμα και αν καταπιέζεται, προκειμένου να λάβει έναν μικρό μισθό, σιωπά.

   «Η ανεκτικότητα είναι μια άλλη ονομασία για την αδιαφορία», είχε πει ο Σόμερσετ Μωμ.