(Economistmk) - Τόσο η ημιμάθεια όσο και μη ύπαρξη δια βίου μάθησης στην Ελλάδα είναι από τα βασικότερα και πιο κρίσιμα ζητήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Η ανάπτυξη προϋποθέτει εργατικό δυναμικό δια βίου μάθησης, με παράλληλη όξυνση της ορθολογικής κριτικής ικανότητας.

Είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί, όταν για να ικανοποιήσουν όσους φοβούνται, ή δε θέλουν για προσωπικούς λόγους να αποδείξουν τις γνώσεις τους, όπως είναι ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας, κάνουν λόγω για κατάργηση εξετάσεων στον ΑΣΕΠ, δηλαδή στο Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού της χώρας.

Ποιος θα ευνοηθεί; Μήπως κάποιος που λόγω της οικονομικής του κατάστασης δε μπορούσε να μάθει τρεις (3) ξένες γλώσσες, ή να είναι κάτοχος μεταπτυχιακού και άλλων τίτλων σπουδών ώστε να συλλέξει περισσότερα μόρια; Ή μήπως αυτός που κατάφερε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο --για παράδειγμα πτυχίο μετά από 8 χρόνια ή με αντιγραφές και άλλες μεθόδους-- να κατέχει ένα πλήθος τίτλων πιστοποίησης, μη ανταποκρινόμενα στις σημερινές του ικανότητες.

Θα πρέπει επομένως να υπάρχει ένα σύστημα αξιολόγησης σε επίπεδο ΑΣΕΠ, σύμφωνα με το οποίο θα προωθείται τόσο η μοριοδότηση όσο και οι εξετάσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα αναγνωρίζεις το παρελθόν του υποψηφίου μέσω των μορίων που προέρχονται από το βιογραφικό του, αλλά την ίδια στιγμή θα αξιολογείς το παρών νοητικό του επίπεδο, καθορίζοντας έτσι ορθά και λογικά το μέλλον της θέσεως που διεκδικεί.

Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων ότι δε συμμετέχουν σε προγράμματα κατάρτισης και διά βίου μάθησης. Και δεν αναφέρομαι στους ανήλικους μαθητές, ούτε σε εκείνους που φοιτούν σε κάποια σχολή. Αλλά σε όσους είναι απόφοιτοι των παραπάνω, και σήμερα είναι π.χ. 30-40-50 ετών και ενώ βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, δεν ενδιαφέρονται να μορφωθούν περαιτέρω, βάζοντας πολλές φορές την εμπειρία ως το απόλυτο εργαλείο εργασίας.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Ημερησίας», μόλις το 11.7% των ατόμων ηλικίας 25-64 συμμετέχει σε σχετικά προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, ποσοστό το οποίο απέχει σημαντικά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που αγγίζει το εντυπωσιακό 40.3%. Έτσι, η Ελλάδα βρίσκεται στην 27η θέση μεταξύ των 28 στην Ευρώπη.

Tα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνονται στην τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Δικτύου «Ευρυδίκη» για τη Διά Bίου Μάθηση. Ωστόσο, η εικόνα διαφοροποιείται σημαντικά ανάμεσα στις χώρες-μέλη της EE. Τα χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής καταγράφονται στη Ρουμανία (8%) και στην Ελλάδα (11.7%), ενώ αντίθετα, τα υψηλότερα στη Σουηδία (71.8%) και στο Λουξεμβούργο (70.1%). Σχεδόν ο ένας στους δύο ενήλικες (ποσοστά από 50% έως 60%) παρακολουθεί προγράμματα Διά Bίου Εκπαίδευσης στη Δανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Φινλανδία και τη Νορβηγία.

Ακόμα, τραγικό είναι το γεγονός πως σε περίπου δέκα (10) ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων είναι και η Ελλάδα, η πλειονότητα των πολιτών με χαμηλά εκπαιδευτικά προσόντα δεν επιδεικνύουν ενδιαφέρον να ενισχύσουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Το 90% αυτών δεν αναζητά καν πληροφορίες για τα προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης.