(Economistmk) - Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποτελούν πρότυπο διακυβέρνησης παγκοσμίως. Πρόκειται για μία ομοσπονδιακή συνταγματική δημοκρατία που περιλαμβάνει πενήντα πολιτείες και μια ομοσπονδιακή περιφέρεια.

Στις 4 Ιουλίου 1776, εξέδωσαν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία διακήρυξε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την εγκαθίδρυση μιας συνεργατικής ένωσης. Το τρέχον Σύνταγμα της Αμερικής υιοθετήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1787, ενώ η επικύρωσή του το επόμενο έτος έκανε τις πολιτείες μέρος μιας ενιαίας δημοκρατίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ουσιαστικά δημιούργησαν την παντοδύναμη σήμερα Αμερική, στην οποία αναλογεί το 41% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Η πολιτική ενοποίηση, σε συνδυασμό με την νομισματική ενοποίηση, αλλά και τα κοινά ήθη και έθιμα, αποτελούν πρότυπο για κάθε δυνητική ομοσπονδία κρατών, όπως αυτή της Ευρώπης.

Στην ουσία των γεγονότων, οι ηγέτες της Ευρώπης ήθελαν να δημιουργήσουν το πλαίσιο ενοποίησης όλων των λαών της γηραιάς ηπείρου, δίχως όμως να περιοριστεί η διαφορετικότητα κάθε κράτους μέλους. Έτσι, οι ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν να φτιάξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, στο πλαίσιο της ανεξαρτησίας των κρατών υπό το μοναδικό όρο της εποπτείας τους, από τους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς.

Ωστόσο, η Ευρώπη εμπεριέχει ένα μίγμα με δεκάδες λαούς, τελείως διαφορετικούς μεταξύ τους, οι οποίοι μάλιστα ήταν το επίκεντρο των πολεμικών εξελίξεων και στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Επομένως, αφού η συνολική πολιτική ενοποίηση ήταν ακατόρθωτη, δημιουργήθηκε μετά από πολλές δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Νομισματική Ένωση.

Ο στόχος ήταν πάντα ένας. Να ενωθούν οι λαοί της Ευρώπης με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη δημιουργηθούν ποτέ ξανά οι προϋποθέσεις για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Αν και η πολιτική ενοποίηση δε φαίνεται εφικτή, η νομισματική ήταν εξαιρετικά ευκολότερη ως προς τη δημιουργία της.

Όμως, ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο μαζί με το ευρώ, δε συνεπάγονται αυτομάτως και ειρήνη. Οι πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης έδωσαν πολύ λίγα στις φτωχότερες, με αποτέλεσμα σήμερα ο Νότος να ταλαιπωρείται σκληρά από μέτρα λιτότητας.

Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Wolfgang Schäuble, είχε δηλώσει παλαιότερα πως το ευρώ δίχως πολιτική ενοποίηση έχει μεγάλο ρίσκο. Επίσης, υποστήριζε ότι εάν έπρεπε να περιμένουμε την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης τότε η νομισματική ενοποίηση ποτέ δε είχε συμβεί.

Ωστόσο, το κόστος της νομισματικής ενοποίησης ίσως τελικά ζημιώσει τη Γερμανία σε μεγάλο βαθμό. Ειδικότερα, ο μηχανισμός ESM (European Stability Mechanism), ο οποίος δημιουργήθηκε το 2012 ώστε να διαφυλάξει τη σταθερότητα στην Ευρωζώνη, κοστίζει στη Γερμανία 190 δισ. ευρώ, λόγω της κρίσης. Ίσως λοιπόν αυτήν την παρενέργεια της κρίσης να μην την είχε υπολογίσει η Γερμανία σωστά, αφού λόγω του μεγέθους της αναγκαστικά συνεισφέρει το μεγαλύτερο κεφάλαιο για την οικονομική διάσωση της Ευρώπης.