(Economistmk) - Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) αποτελεί την ενοποιημένη Αγροτική Πολιτική των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται δηλαδή για ένα σύνολο νόμων σχετικών με τη γεωργία και τη διακίνηση αγροτικών προϊόντων.

Η ΚΑΠ είναι υπεύθυνη κατά ένα μεγάλο μέρος, και για παράγοντες όπως η σταθερότητα των τιμών, η ποιότητα των προϊόντων, η επιλογή προϊόντων, η χρήση του εδάφους και η απασχόληση στον αγροτικό κλάδο.

Αν και άρχισε να λειτουργεί ήδη από το 1962, η σημερινή οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την πολιτική ανεπάρκεια των κρατών μελών της Ευρώπης, έχει προκαλέσει αντιδράσεις για τον τρόπο που η ΚΑΠ εφαρμόζεται. Αρχικά, ο στόχος ήταν η διάθεση τροφίμων στους Ευρωπαίους καταναλωτές σε ανεκτές τιμές αλλά και η δίκαιη αμοιβή των παραγωγών και η εξασφάλιση λογικού βιοτικού επιπέδου για τους γεωργούς.

Όμως, τα χρόνια πέρασαν, η Ευρώπη κλονίστηκε και βυθίστηκε σε μία οικονομική κρίση άνευ προηγουμένου, και χώρες όπως η Ελλάδα που έχουν γεωργική παραγωγή, αρχίζουν δικαίως να αγωνιούν για το μέλλον της γεωργικής τους επάρκειας. Η χώρα μας αναγκαστικά οφείλει να ακολουθεί τους κανόνες της ΕΕ, αλλά στην πραγματικότητα, έχει δικαίωμα να φωνάζει για την αγροτική πολιτική; Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες έχουν νόημα;

Σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα, ο πρωτογενής τομέας παραγωγής την Ελλάδα συμβάλει στο συνολικό ΑΕΠ της χώρας κατά μόλις 4% περίπου. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δε βασίζεται στη γεωργία, ή στην κτηνοτροφία. Έτσι, γίνεται αντιληπτό πως και η Ευρώπη, δεν είναι διατεθειμένη να δαπανήσει σε επιδοτήσεις περισσότερα από αυτά που παράγει η Ελλάδα. Από 1.1.2015 έως 31.12.2020 το συνολικό ποσό που θα διατεθεί απ’ ευθείας στους ευρωπαίους αγρότες, οι λεγόμενες άμεσες ενισχύσεις, ανέρχεται σε τρέχουσες τιμές σε 312.7 δισ. ευρώ, ενώ οι έμμεσες ενισχύσεις σε 95.58 δισ. ευρώ.

Για τη χώρα μας το συνολικό ύψος των άμεσων ενισχύσεων, κατ’ ευθείαν στον αγρότη, ανακοινώθηκε ότι ανέρχεται στο ποσό των 15.4 δισ. ευρώ. Επομένως, ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα όχι μόνο δε βασίζεται στην αγροτική της παραγωγή, αλλά παράλληλα δεν έχει δικαίωμα να «γκρινιάζει» διότι αδυνατεί να αξιοποιήσει τις παραγωγικές της δυνατότητες, ενώ παράλληλα οι περισσότεροι κυρίως μικροί αγρότες δεν έχουν να λαμβάνουν κρατική ενίσχυση στην προσπάθειά τους.

Έτσι, οι αγρότες στην Ελλάδα καταλήγουν να έχουν ως εισόδημα τις επιδοτήσεις, οι οποίες όμως στην ουσία προορίζονται για επενδύσεις σε καλλιέργειες κ.ο.κ.. Αυτό σημαίνει, πως ο σκοπός των επιδοτήσεων έχει αλλοιωθεί, ο κόσμος του πρωτογενούς τομέα παραγωγής αδυνατεί να συγκεντρώσει πλούτο και επενδύσεις, ενώ την ίδια στιγμή το συγκριτικό πλεονέκτημα παραγωγής της χώρας μας συρρικνώνεται σημαντικά.

Τα κονδύλια των επιδοτήσεων έρχονται να στηρίξουν την αγροτική παραγωγή, την ύπαιθρο, και τους αγρότες οι οποίοι καλλιεργούν βάσει των περιβαλλοντικών προτύπων παραγωγής, αλλά και όσους ζημιωθούν από παράγοντες όπως οι καιρικές συνθήκες. Ωστόσο, στην Ευρώπη, ως ποσοστό του προϋπολογισμού της ΕΕ, ο προϋπολογισμός της κοινής γεωργικής πολιτικής έχει μειωθεί κατά πολύ τα τελευταία 30 χρόνια, από το 75% περίπου στο 40%. Αυτό το γεγονός μας δείχνει πως η Ευρώπη έχει στραφεί σε άλλες πηγές οικονομικής εκμετάλλευσης.