Όπως προκύπτει από τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, η συνολική δηλωθείσα αξία της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων για το έτος 2015 ανήλθε στο εντυπωσιακό ύψος των 698.9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος αξίζει να σημειωθεί πως το συνολικό χρέος της χώρας ανέρχεται σε 328.3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο, δεν πρόκειται για τη συνολική αξία των ακινήτων με βάση τις αντικειμενικές αξίες, ούτε η απόκλισή της συνολικά από την εμπορική αξία. Το παραπάνω στοιχείο αφορά τη συνολική αξία της δηλωθείσας ακίνητης περιουσίας, όπως έχει υπολογιστεί για την επιβολή του ΕΝΦΙΑ έτους 2015 (ν.4223/2013) φυσικών και νομικών προσώπων.

Παράλληλα, σύμφωνα με την εκτίμηση της αρμόδιας διεύθυνσης ακίνητης περιουσίας της Αττικής, οι καταπατήσεις δημοσίων κτημάτων φτάνουν το τεράστιο ποσοστό του 80%, με τις υπόλοιπες διοικητικές περιφέρειες να μην υστερούν και πολύ, αφού και εκεί τα ποσοστά των καταπατήσεων κυμαίνονται από 47% έως και 70%. Η παραπάνω αξία επομένως μπορεί να μεταβληθεί και περιοριστεί σημαντικά, εάν το κράτος έβαζε επιτέλους σειρά και οργάνωση στο εξαιρετικά θολό τοπίο της ακίνητης περιουσίας ιδιωτών και δημοσίου.

Συνεπώς, ο φόρος του ΕΝΦΙΑ πηγάζει από εκτιμήσεις με λάθος δομή. Εφόσον δεν έχει ξεκαθαριστεί πλήρως το ιδιοκτησιακό καθεστώς κάθε κομματιού γης στην Ελλάδα, πώς είναι δυνατή η επιβολή φόρου όταν εκκρεμούν ακόμα και δικαστικές αποφάσεις; Την ίδια στιγμή, πως είναι δυνατόν να αποτελεί πραγματικότητα ένα τόσο μεγάλο νούμερο ακίνητης αξίας, όταν έρευνες όπως του ευρωπαϊκού φορέα FEANTSA, η οποία βασίζεται στην επεξεργασία στοιχείων και δεικτών της Eurostat που δημοσιεύτηκαν φέτος και αφορούν το 2014, αναφέρουν ότι στην Ελλάδα σχεδόν το 41% του πληθυσμού αξιολογείται ως υπερβολικά επιβαρυμένο οικονομικά, δαπανώντας πάνω από το 40% του συνολικού εισοδήματος για την κάλυψη εξόδων που σχετίζονται με το ακίνητό του (ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη, ενοίκιο, ή δόση στεγαστικού δανείου, έξοδα θέρμανσης, νερού, τηλεφώνου και δαπάνες κοινοχρήστων/συντήρησης). Και εδώ τα στοιχεία είναι άκρως ανησυχητικά, αφού τα αντίστοιχα ποσοστά στην υπόλοιπη Ευρώπη, δεν ξεπερνούν το 11.5% του πληθυσμού. Παράλληλα η Ελλάδα εμφανίζει το υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού που καθυστερεί να πληρώσει το ενοίκιο ή τη δόση του στεγαστικού δανείου, καθώς αυτό διαμορφώνεται σε 14.6%, έναντι μόλις 4.1% στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Άρα, είτε η αντικειμενική περιουσία των Ελλήνων είναι πολύ μικρότερη, είτε γίνεται αυτό που επί δεκαετίες τα κόμματα χρησιμοποιούν για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες, δηλαδή οι πολίτες και το κράτος μαζί "κλέβουν" τόσο τον εαυτό τους όσο και τους εξωγενείς παράγοντες, όπως είναι οι δανειστές και η ΕΕ. Ενδεικτικά, η εφημερίδα Tageszeitung του Βερολίνου φιλοξένησε πολυσέλιδο αφιέρωμα για το μέλλον της Ευρώπης δημοσιεύοντας ανάλυση για τις σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ. Όπως επισημαίνει, "από το 1980 μέχρι το 2010 έχουν εισρεύσει στην Ελλάδα 78 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία έχουν μοχλεύσει συνολικά 1.1 τρισεκατομμύριο για την οικονομία" και "κανένα μεγάλο έργο υποδομής των τελευταίων 30 ετών δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς κοινοτική βοήθεια, για να μη μιλήσουμε για τις αγροτικές επιδοτήσεις ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ (που πήρε η Ελλάδα)".

Συνεπώς, η ελληνική οικονομία πλέον μετά από σχεδόν μία δεκαετία βαθιάς κρίσης, και μερικές δεκαετίες ανελέητης και μη οργανωμένης πολιτικής και κοινωνικής λειτουργίας, έχει φτάσει σε σημείο "μυατονίας", σε βαθμό όπου τα στοιχεία δεν επαρκούν για τη σωστή διοίκηση της χώρας. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ούτε από τους πολίτες, ούτε από το κράτος. Σχεδόν κανένας δεν έχει κοινό στόχο και στρατηγική με το συνάνθρωπό του. Αντί επομένως να κατηγορεί ο ένας τον άλλο, θα ήταν θεμιτό για πρώτη φορά από την ίδρυση του κράτους, να υπάρξει συνέργεια σε επίπεδο λογικής, και από κοινού εκμετάλλευσης της πραγματικής αξίας του τόπου, η οποία δεν είναι άλλη από το ανθρώπινο δυναμικό της.

Η ανεργία και η εργασιακή ανασφάλεια προκαλούν ασφυξία στην αγορά, και κατ' επέκταση σε όλη την οικονομική λειτουργία της χώρας. Έρευνα της Randstad για το 3ο τρίμηνο του 2016, αναφέρει πως το 39% των εργαζομένων θεωρούν πολύ πιθανή την απώλεια εργασίας ή τη μη ανανέωση του συμβολαίου τους στους επόμενους έξι μήνες. Επομένως, ακόμα και να έχει περιουσία ένας εργαζόμενος, όπως οι κυβερνήσεις αναφέρουν, φοβάται για το μέλλον του με αποτέλεσμα τη μη αξιοποίησή της. Το μίγμα πολιτικής είναι πολυδιάστατο, και οι κυβερνήσεις οφείλουν να τοποθετούν σε θέσεις-κλειδιά άτομα με συλλογική αντιληπτική ικανότητα.