Σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση, και το άρθρο του Eric Toussaint για την Επιτροπή Κατάργησης του Παράνομου Χρέους (Committee for the Abolition of Illegitimate Debt, CADTM) στις 16/1/2017, αποκαλύφθηκαν δύο έγγραφα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) τα οποία κρατούνταν ως μυστικά, και χρονολογούνται από το Μάρτιο έως το Μάιο του 2010. Αυτά τα αυθεντικά έγγραφα τέθηκαν στη διάθεση της Επιτροπής Αλήθειας για το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων από 6/2 έως 3/10/2015.

Το περιεχόμενό τους είναι καταδικαστικό. Δείχνουν με σαφήνεια ότι ένας μεγάλος αριθμός εκ των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΔΝΤ εξέφρασε την αυστηρή κριτική του προγράμματος το οποίο το Ίδρυμα ετοιμαζόταν να εφαρμόσει. Κάποιοι από αυτούς κατήγγειλαν το γεγονός ότι το πρόγραμμα είχε ως στόχο τη διάσωση των ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών -κυρίως ορισμένες μεγάλες γαλλικές και γερμανικές τράπεζες- οι οποίες ήταν οι πιστωτές του ελληνικού χρέους, τόσο του δημοσίου όσο και των ιδιωτών. Αυτές οι τράπεζες είχαν ιδιαίτερα μεγάλη έκθεση απέναντι στο Ελληνικό χρέος, και έτσι αποτελούσαν μία βόμβα έτοιμη να εκραγεί στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Αρκετά μέλη του ΔΝΤ κατήγγειλαν το γεγονός ότι κύρια στελέχη (κυρίως ο Διευθύνων Σύμβουλος Dominique Strauss-Kahn και ο αναπληρωτής διευθυντής John Lipsky) είχαν, εν αγνοία των λοιπών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, τροποποιήσει έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες του ΔΝΤ για τις πιστώσεις που χορηγούνται από αυτό στα μέλη του. Πράγματι, για να χορηγηθεί από το ΔΝΤ ένα δάνειο, θα πρέπει να αποδειχθεί ότι αυτό και το συνοδευτικό πρόγραμμα θα καταστήσουν την αποπληρωμή του χρέους βιώσιμη, κάτι που δεν έγινε στην Ελλάδα, αφού τόσο η Ευρώπη όσο και το ΔΝΤ, σε συνδυασμό με τις ιδιωτικές τράπεζες που θα έπρεπε να συνεισφέρουν, δε μείωσαν το ελληνικό χρέος.

Ως εκ τούτου, ο προαναφερθέν όρος διαγράφηκε στα κρυφά, για να αντικατασταθεί από ένα νέο κριτήριο: την ανάγκη να αποφευχθεί ένας υψηλός κίνδυνος διεθνούς συστημικής χρηματοπιστωτικής αποσταθεροποίησης, και μάλιστα με επείγουσες διαδικασίες, ώστε να μην υπάρξουν περαιτέρω προβλήματα στο καταστατικό. Από τότε έχει αποδειχθεί ότι οι γαλλικές, γερμανικές και ολλανδικές τράπεζες μαζικά πούλησαν τα ομόλογα που κατείχαν στη δευτερογενή αγορά, επιδεινώνοντας έτσι την ελληνική κρίση και μεταφέροντας στους ευρωπαίους φορολογούμενους, και κυρίως στους Έλληνες φορολογούμενους, την επιβάρυνση της κρίσης και τους κινδύνους που είχαν λάβει, κόστη τα οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό δικό τους σφάλμα.

Παρά τις υποσχέσεις ότι όλα θα κυλίσουν ομαλά στην Ελλάδα με την επιβολή των μνημονίων, μία σειρά από αντικοινωνικά μέτρα λιτότητας, η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών, και σε συνδυασμό με τα ψέματα και τις απειλές εκείνων που είχαν και έχουν την ευθύνη ως κέντρο λήψης αποφάσεων, οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή εικόνα. Ενδεικτικά, ο Jean-Claude Trichet, απείλησε τότε να αποσύρει την πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στη ρευστότητα της ΕΚΤ. Για τους εκτελεστικούς συμβούλους του ΔΝΤ, που ήθελαν οι τράπεζες να συμβάλουν "συλλογικά" στη λύση με τη συμφωνία για τη μείωση του χρέους, αυτοί που χειρίστηκαν τον ελληνικό φάκελο προσποιήθηκαν ότι οι ελληνικές αρχές δε θα άκουγαν για μία μείωση του δημόσιου χρέους, κάτι που επιβεβαίωσε ο Έλληνας εκπρόσωπος, Παναγιώτης Ρουμελιώτης. Αργότερα, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι ήταν υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και ότι η Ελλάδα είχε δηλώσει ότι δεν επιθυμεί τη μείωση του χρέους (κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά).
Κατά τη διάρκεια των μηνών των διαπραγματεύσεων του εκάστοτε μνημονίου, η Ελλάδα βρισκόταν και βρίσκεται στην ίδια θέση. Το ΔΝΤ υποστήριξε ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωζώνη, και επομένως η υποτίμηση του νομίσματός της για να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της ήταν αδύνατη. Έτσι, θα έπρεπε να υποτιμήσει τους μισθούς και τις κοινωνικές παροχές, κάτι που είναι γνωστό ως εσωτερική υποτίμηση, σπέρνοντας τον όλεθρο στην Ελλάδα και σε άλλες περιφερειακές χώρες εντός της Ευρωζώνης. Η ακολουθία των εξελίξεων ήταν τέτοια, που ακόμα και ένας οργανισμός όπως το ΔΝΤ, λειτούργησε υπογείως, με έγγραφα και αναφορές που δεν είχαν την πορεία που απαιτούν οι προδιαγραφές του ταμείου. Για παράδειγμα, το πρώτο μνημόνιο της 9ης Μαΐου 2010, έκανε λόγο για έξοδο από αυτό το 2014, και απαιτήσεις δανεισμού μόνο του ποσού της πρώτης συμφωνίας, ύψους 110 δισ. ευρώ, για να βγει εκ νέου η Ελλάδα στις αγορές και να ορθοποδήσει. Αντί αυτού, σήμερα το έτος 2017, η Ελλάδα παραμένει σε ανάλογο καθεστώς, έπειτα από 7 χρόνια κρίσης και 13 πακέτα λιτότητας, με δανεισμό και υποθήκευση περιουσίας ρεκόρ στην παγκόσμια οικονομία.