Η εικόνα είναι λίγο έως πολύ γνωστή σε όλους μας. Απλά όταν αποτυπώνεται και σε αριθμούς, τότε ίσως οι κυβερνήσεις και οι πολίτες θα πρέπει να προσέξουν περισσότερο για το που οδηγείται το μέλλον της Ελλάδας. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ημερησίας, το 37.1% των νοικοκυριών έχει εισόδημα κάτω των 10,000 ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή το 49.2% δηλώνει τη σύνταξη ως κύρια πηγή εισοδήματος του νοικοκυριού.

Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα η παραοικονομία και η μαύρη εργασία είναι σε μεγάλα ποσοστά, η δηλωμένη πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή, αφού 1 στα 2 νοικοκυριά περιμένει την κρατική επιχορήγηση για να ζήσει. Δηλαδή, το Ελληνικό νοικοκυριό είναι συνδεδεμένο με την πορεία του κράτους, με την έννοια της ομαλής καταβολής των μηνιαίων ποσών για συντάξεις και μισθούς. Τι θα γινόταν σε περίπτωση δραχμής, όπως φωνάζουν κάποιοι με άγνοια; Η χρηματοδότηση του μέσου νοικοκυριού θα ήταν το ίδιο αποτελεσματική;

Και δεν είναι μόνο αυτό. Το Ελληνικό νοικοκυριό είναι και ιδιαίτερα χρεωμένο, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που κοντεύει πλέον μία ολόκληρη δεκαετία. Το 67.2% δηλώνει ότι δε μπορεί να καλύψει πληρωμή σε πιθανή έκτακτη ανάγκη ύψους 500 ευρώ. Άλλωστε, πάνω από 1 εκατομμύριο νοικοκυριά έχει έναν τουλάχιστον άνεργο, το 21.3% έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία, ενώ το 27.3% προς τις τράπεζες.

Τα δάνεια των νοικοκυριών ανέρχονται σε 94.8 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα στεγαστικά αγγίζουν τα 67.2 δισ. ευρώ, και τα καταναλωτικά τα 27.6 δισ. ευρώ. Ο ιδιωτικός τομέας δεν επαρκεί για να σώσει μόνος του ένα κράτος, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το Ελληνικό κράτος, το οποίο είναι εδώ και δεκαετίες έτσι διαμορφωμένο, ώστε να εμπλέκεται σε όλες τις οικονομικές συναλλαγές που πραγματοποιούνται στην επικράτεια.

Ακόμα, τα στοιχεία δείχνουν ότι στα χρόνια της επιβολής των μνημονίων και της λιτότητας, στην "κακομαθημένη" Ελλάδα, χάθηκε περιουσία που ισοδυναμεί με 185 δισ. ευρώ, όπως αναφέρει η Credit Suisse και επικαλείται ο ΣΕΒ στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο για την ελληνική οικονομία. Η καθαρή περιουσία των Ελλήνων -μετά την αφαίρεση των δανείων- αποτιμάται σε 856 δισ. ευρώ (στοιχεία για το Νοέμβριο του 2016), έναντι 1,023 δισ. ευρώ το 2009 και 683 δισ. ευρώ στις αρχές του 2000. Η μεγάλη ανάπτυξη που είχε η Ελλάδα ήταν πάνω από τις δυνατότητές της, αφού τα δανεικά της έδωσαν ώθηση που δεν είχε γερές οικονομικές βάσεις. Ενδεικτικά, όταν η χώρα εισήλθε στην Ευρωζώνη, στην αρχή της δεκαετίας του 2000, η καθαρή περιουσία των Ελλήνων ήταν 683 δισ. ευρώ ή 80,000 ευρώ ανά ενήλικα, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη ήταν μόλις 66,000 ευρώ ανά ενήλικα. Το ιδιωτικό χρέος ανά ενήλικα στην Ελλάδα ήταν 3,200 ευρώ και στην Ευρώπη 10,500 ευρώ. Αυτό δείχνει πως ενώ στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων υπήρχαν περισσότερα χρήματα από όσα δικαιούταν, όμως το γεγονός ότι ο νέος Έλληνας αντί να στραφεί στην παιδεία στράφηκε σε άλλα χαμηλής ποιότητας ενδιαφέροντα, ενώ οι μεγαλύτερης ηλικίας πολίτες και κυβερνήτες δεν είχαν διοικητικές και διαχειριστικές ικανότητες, οδήγησε τη χώρα στο σήμερα.

Τι μπορεί να συμβεί από εδώ και στο εξής; Η Ελλάδα βρίσκεται σε δύσκολη διαπραγματευτική θέση από τη γέννησή της. Χρωστάει διότι ποτέ δε δομήθηκε με γνώμονα την ανάπτυξη, αλλά αντίθετα με δανεικά τα οποία έγιναν προσωπικές επιθυμίες, και όχι συλλογικές επενδύσεις. Αν περιοριστεί η διαφθορά, μπει τάξη στις κοινωνικές ομάδες που επιδιώκουν μονάχα το δικό τους συμφέρον, συρρικνωθεί η μαύρη αγορά, και την ίδια στιγμή αφεθούν στο πλαίσιο της έρευνας και ανάπτυξης τα πρόσωπα με γνώσεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες, τότε ίσως γίνει κάποια αλλαγή. Βέβαια μην περιμένετε η αλλαγή αυτή να γίνει μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, τα σχόλια στο ίντερνετ από ανορθόγραφους ανθρώπους, και γενικά μέσα από μία ψηφιακή σφαίρα κακής ποιότητας.