Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει σημαντικές μεταβολές ως προς τον τρόπο διοίκησης και διαχείρισης των κρατών μελών της. Από τη μια πλευρά η οικονομική κρίση, από την άλλη η πολιτική κρίση, η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ένωση, το προσφυγικό, το μεταναστευτικό, και γενικότερη η συνολική αντιμετώπιση σημαντικών προκλήσεων με πολύ μεγάλες προεκτάσεις.

Η διχόνοια ανάμεσα στα μέλη της ΕΕ οξύνθηκε σε τέτοιο βαθμό, όπου η δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων ήταν πλέον αναπόφευκτη. Οι επικεφαλής των μεγαλύτερων οικονομιών της ηπειρωτικής Ευρώπης ενέκριναν το όραμα μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, στην οποία ορισμένες χώρες θα μπορούσαν να εμβαθύνουν την ολοκλήρωση γρηγορότερα από άλλες.

Πιο συγκεκριμένα, στο παλάτι των Βερσαλλιών τη Δευτέρα (6 Μαρτίου 2017), οι Angela Merkel (Γερμανία), François Hollande (Γαλλία), Paolo Gentiloni (Ιταλία), και Mariano Rajoy (Ισπανία), επιχείρησαν να απαντήσουν στα μεγάλα ερωτήματα γύρω από το μέλλον της Ευρώπης και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν. Μάλιστα ο Hollande δήλωσε πως οι "Βερσαλλίες χρεώνονται με την ιστορία", καθώς ήταν το παλάτι του Λουδοβίκου XIV στο οποίο υπογράφηκε το 1918 η Συνθήκη των Βερσαλλιών, στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το δίκτυο Euractiv. Η επιλογή της τοποθεσίας έγινε σαφώς ως στόχο να αναδείξει τη σοβαρότητα της κατάστασης.

"Θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να επιτρέψουμε σε ορισμένες χώρες να προχωρήσουν, να προχωρήσουν πιο γρήγορα από τους άλλους. Η συνεργασία μπορεί να παραμείνει ανοικτή σε εκείνους που έχουν μείνει πίσω", δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος. "Χρειαζόμαστε μια πιο ισχυρή, πιο συνεκτική Ευρώπη", πρόσθεσε. Ο Ιταλός Gentiloni επισήμανε τη δημιουργία "μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης" αλλά και με "διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης".

Έτσι λοιπόν, έγινε σαφές πως η Ευρώπη όπως τη ξέραμε δε μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, υπό την έννοια της οικονομικής διαφοράς που έγινε εξαιρετικά έντονη καθώς βαθαίνει η οικονομική κρίση. Η Γερμανία που αποτελεί τη χώρα με τη μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά στο πλαίσιο της ΕΕ, και καθώς το Σεπτέμβριο θα πραγματοποιηθούν και εκλογές, στρέφεται στη δημιουργία των απαραίτητων εργαλείων ώστε η χώρα να μην εγκλωβίζεται στο ρόλο της ανάληψης των ευθυνών. Οι χώρες που υστερούν σε παραγωγικότητα και ανάπτυξη, δε θα πρέπει να αισθάνονται μειονεκτικά έναντι εκείνων με οικονομικές αρετές.

Συνεπώς, στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, θα υπάρχουν μία Γερμανία, μία Γαλλία, μία Ιταλία, και μία Ισπανία με μεγαλύτερες δυνατότητες εξέλιξης, δίχως όμως να πρέπει να είναι την ίδια στιγμή υπόλογοι σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, και γενικότερα όσες παρουσιάζουν σημαντικές οικονομικές υστερήσεις ειδικά τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, οι χώρες με τις μεγαλύτερες οικονομίες σύντομα θα μπορούν να αναπτυχθούν με μεγαλύτερους ρυθμούς, δίχως την υποχρέωση στήριξης των μικρότερων χωρών. Οι τελευταίες θα πρέπει μόνες τους, και με πολύ μικρότερα επίπεδα συνεισφοράς από την ΕΕ σε σχέση με το παρελθόν, να οικοδομήσουν εκ νέου τις εγχώριες παραγωγικές τάξεις, με σκοπό τη διατήρηση και ενίσχυση του επιπέδου διαβίωσης που επιθυμούν.

Οι νέοι κανόνες της ΕΕ σύντομα θα γίνουν πραγματικότητα, και τότε θα είναι η στιγμή όπου οι χώρες θα πρέπει να ανακαλύψουν τις εθνικές τους αντοχές απέναντι σε ένα κλίμα διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αρχικώς συστάθηκε με σκοπό να πάψουν οι συχνές και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ γειτόνων, οι οποίες κορυφώθηκαν κατά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το 1950, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα άρχισε να ενώνει οικονομικά και πολιτικά τις ευρωπαϊκές χώρες, με στόχο την εξασφάλιση διαρκούς ειρήνης. Από τα έξι (6) ιδρυτικά κράτη μέλη, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες, φτάσαμε σήμερα στις τέσσερις (4) προαναφερθείσες χώρες με τη μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια, οι οποίες οδεύουν προς τη λήψη αποφάσεων με έντονες επιπτώσεις για το σύνολο της Ευρώπης.