Όταν το 31% του συνόλου της μισθωτής απασχόλησης στην Ελλάδα αφορά εργαζόμενους με ευέλικτες μορφές εργασίας, ενώ ταυτόχρονα ο μισθός τους ανέρχεται στα 390 ευρώ, τότε καταλαβαίνουμε ότι το μέλλον απειλείται από την κυριαρχία της μερικής και της περιστασιακής απασχόλησης.

Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ), 3 στους 10 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα είναι μερικώς απασχολούμενοι και λαμβάνουν, κατά μέσο όρο, 390 ευρώ μεικτά (2.2018). Οι τάσεις δείχνουν ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της απασχόλησης με ελαστικές μορφές τα επόμενα χρόνια, γεγονός που θα οδηγήσει σε σημαντικές και απρόβλεπτες εξελίξεις.

Να σημειωθεί ότι όσοι εργάζονται με όρους πλήρους απασχόλησης είχαν μέσο μισθό ύψους 1,152 ευρώ. Αν και μπορεί να κριθεί ως ικανοποιητικός για τα δεδομένα της Ελλάδας γενικά, στην πράξη είναι μικρός υπολογίζοντας το κόστος ζωής σε μία μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα, και γενικά σε περιοχές με υψηλό πάγιο κόστος που αφορά κυρίως τα ενοίκια.

Και βέβαια, εκείνος ο οποίος αμείβεται με μέσο καθαρό μισθό που είναι μικρότερος από το τακτικό μηνιαίο επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ, δεν έχει καμία θέση στην κοινωνία που διαμορφώνεται. Έτσι, αυτό λειτουργεί ως αντικίνητρο για εργασία, ή διαφορετικά ως κίνητρο για αδήλωτη εργασία. Η παρανομία σε μία χώρα των αδικιών και της αναξιοκρατίας είναι δεδομένη. Το ύψος αυτής καθορίζει σε σημαντικό βαθμό και το ύψος των κοινωνικών συγκρούσεων.

Ενδεικτικά το 1% των οφειλετών του δημοσίου (40,000 φυσικά και νομικά πρόσωπα), χρωστάει το 90% του συνολικού ποσού, δηλαδή 90 δισ. ευρώ. Αντίθετα το 80% των οφειλετών χρωστάει μόλις το 1% του συνολικού ποσού, ενώ εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι περίπου 32 δισ. ευρώ οφειλών αφορά 73 φορολογουμένους με περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ χρέος ο καθένας.

Η αύξηση του κατώτατου μισθού επομένως η οποία βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας του υπουργείου εργασίας για το διάστημα αμέσως μετά την έξοδο της χώρας από το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής το καλοκαίρι του 2018, ίσως φανεί προεκλογική δαπάνη, όμως ας γίνει έστω και με αυτήν την λανθασμένη εντύπωση. Να σημειωθεί ότι το 2012 ο κατώτατος μισθός στη χώρα μας μειώθηκε από 751 ευρώ σε 586 ή ακόμα και 511 για τους νέουςέως 25 ετών. Στη συνέχεια, ο τρόπος καθορισμού του πέρασε από τα χέρια των κοινωνικών εταίρων σε αυτά του εκάστοτε υπουργού εργασίας.

Συνεπώς, η Ελλάδα σήμερα ενσωματώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μίας ανώριμης οικονομίας, η οποία αδυνατεί να αντιδράσει στις πραγματικές ανάγκες της νέας εποχής. Πολλοί από τους εργοδότες δε γνωρίζουν κοινά εργατικά θέματα και κανόνες οργανωσιακής συμπεριφοράς, ενώ η επικοινωνία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων είναι ανεπαρκής ως προς την αποτελεσματικότητά της. Οι τάσεις δείχνουν έναν κόσμο αυτοματοποιημένο και παγκοσμιοποιημένο, ένα περιβάλλον λειτουργίας με άλλες αρχές και πρότυπα.