Είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους μας, και γενικά κάθε χώρα σε συνθήκες πανδημίας. Το δίλλημα είναι σαφές. Θέλει ο τουριστικός κλάδος να γεμίσει με εκατομμύρια τουρίστες που πιθανώς να φέρουν το κοροναϊό στις αποσκευές τους, ή μήπως να κρατήσουμε τα σύνορα ανοιχτά μόνο για τις αναγκαστικές περιπτώσεις, και να κινηθεί ελεύθερα μονάχα ο εσωτερικός τουρισμός;

Πράγματι, στο παραπάνω δίλλημα η κυβέρνηση και τα τουριστικά συμφέροντα απάντησαν ήδη ότι θέλουν την εισροή αλλοδαπών τουριστών. Επέλεξαν να σώσουν οικονομικά ότι μπορούν, όμως την ίδια στιγμή ίσως να μην υπάρχει μία ολική και ορθή στρατηγική από την πλευρά της κυβέρνησης.

Όπως ανέφερα και σε αντίστοιχο άρθρο πέρυσι, σε ανύποπτο χρόνο περί κοροναϊού, στην Ελλάδα υπάρχει μία ασάφεια σχετικά με το ποιος κλάδος δραστηριοτήτων αποφέρει περισσότερα έσοδα στην οικονομία, καθώς η πλειοψηφία απαντά άμεσα ότι ο τουρισμός αποτελεί το νούμερο ένα «προϊόν» της χώρας. Κι όμως, ο τουρισμός των αφίξεων με βάση τα επίσημα στοιχεία, ως προς τα έσοδα, δεν είναι ο σημαντικότερος κλάδος της οικονομίας μας.

Με βάση τα στοιχεία για το 2019, όπως αυτά καταγράφονται από το Σύνδεσμο Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ), η συνολική συμμετοχή του τουρισμού (εγχώριος συν αφίξεις) στο συνολικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας είναι στο 20.8% (από 30.9% το 2018), ενώ η συνολική συμμετοχή στην απασχόληση αγγίζει το 21.7% επί της συνολικής απασχόλησης, με 946,200 εργαζόμενους (από 25.9% με 988,600 εργαζόμενους αντίστοιχα το 2018).

Ωστόσο, σε επίπεδο εσόδων, ο εισερχόμενος τουρισμός αποδίδει μονάχα 17.7 δισ. ευρώ (από 15.6 δισ. ευρώ το 2018, ενώ δεν περιλαμβάνονται τα έσοδα από κρουαζιέρα) όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Τράπεζα της Ελλάδας, αφού οι 31.3 εκατομμύρια τουρίστες (από 30.1 εκατομμύρια το 2018) δαπανούν κατά μέσο όρο μονάχα 564 ευρώ ανά άτομο (από 520 ευρώ το 2018).

Άρα, η κυβέρνηση επέλεξε να εισάγει κρούσματα ιού έναντι π.χ. 5-7 δισ. Ευρώ για το 2020; Γιατί προφανώς 30+ εκατομμύρια τουρίστες δε θα καταφθάσουν στη χώρα, άρα για λίγα δισεκατομμύρια επέλεξαν αυτή τη στρατηγική; Μήπως θα έπρεπε, εφόσον ο κύκλος του ιού φάνηκε ότι στην Ελλάδα ήταν σε αρκετά χαμηλό και καλό σημείο, να προχωρήσει ελεύθερα μονάχα ο εσωτερικός τουρισμός, ενώ ο τουριστικός κλάδος να ενισχυθεί όπου κριθεί απαραίτητο αποκλειστικά μέσω της Ευρωπαϊκής χρηματοδότησης ως μέτρα ενάντια στον κοροναϊό;

Δηλαδή, μπορεί να καταλήξει η κυβέρνηση να ξοδέψει περισσότερα χρήματα από τον Ελληνικό προϋπολογισμό για να καλύψει τα έξοδα αντιμετώπισης των εισαγόμενων κρουσμάτων και όλη την κινητικότητα γύρω από τα σύνορα, τα αεροδρόμια, και τα χερσαία σημεία διέλευσης, παρά το να κάλυπτε απευθείας ένα ποσοστό επί των περυσινών εσόδων σε όλες τις νόμιμες δομές που λειτουργούν στη χώρα. Τα λειτουργικά κόστη άλλωστε θα ήταν αρκετά χαμηλότερα, ενώ δε θα υπήρχε καμία επιβάρυνση από το μισθολογικό κόστος που θα επιδοτούνταν. Κανείς δε θα ξεχνούσε την Ελλάδα ακόμα και αν θυσιαζόταν μία χρονιά, ενώ η προσμονή για μελλοντικό ταξίδι θα ήταν ακόμα πιο έντονη.