Το 2024, οι πραγματικές εβδομαδιαίες ώρες εργασίας στην ΕΕ (κύρια εργασία) ήταν κατά μέσο όρο 36 ώρες αναφέρει η Eurostat, μειωμένες από 37 ώρες το 2014.
Οι μεγαλύτερες εβδομάδες εργασίας καταγράφηκαν στην Ελλάδα (39.8 ώρες), τη Βουλγαρία (39.0), την Πολωνία (38.9), και τη Ρουμανία (38.8). Αντίθετα, η Ολλανδία είχε τη μικρότερη εβδομάδα εργασίας (32.1 ώρες), ακολουθούμενη από τη Δανία, τη Γερμανία, και την Αυστρία (33.9 η καθεμία).
Σε μία σωστή εργασιακά κοινωνία, όταν ένας εργαζόμενος/η αποδίδει και μπορεί να ολοκληρώσει τα καθήκοντα για παράδειγμα σε 6 ώρες αντί για 8, τότε επιβραβεύεται. Είτε με προαγωγή, είτε με αύξηση μισθού, είτε με αναβάθμιση καθηκόντων, είτε ακόμα και με την «χαλαρότητα» που προκύπτει με τον έξτρα διαθέσιμο χρόνο. Κάθε εργαζόμενη ή εργαζόμενος που επιβραβεύεται αυξάνει ακόμα περισσότερο την απόδοση, νιώθει περισσότερο την ανάγκη να συμβάλλει στην επιχείρηση. Δεν πάει μόνο για το χρήμα, αλλά πλέον αισθάνεται μία εργασιακή ολοκλήρωση.
Στην Ελλάδα τώρα, όταν ένας εργαζόμενος αναπτύσσει εργαλεία για να κατακτήσει την επίτευξη των καθηκόντων σε λιγότερο χρόνο, δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση. Όχι μόνο δεν λαμβάνει μεγαλύτερο μισθό, ή κάποια αναβάθμιση, αλλά αντίθετα ο προϊστάμενος προσθέτει επιπλέον καθήκοντα!
Η λογική λέει, ότι αφού καταφέρνεις να κάνεις τη δουλειά σου σε πιο σύντομο χρόνο από ότι ένα άλλο άτομο, τότε κάνε ακόμα 10 πράγματα, ώστε να μην καθίσεις δευτερόλεπτο!
Και θα πω στο σημείο αυτό, αν δεχθώ να κάνω ακόμα 10 πράγματα, παρακαλώ να αυξηθεί ο μισθός μου. Λογικό δεν είναι; Όχι να κάνω συν 10, για να λάβω τα ίδια και πάλι. Βρήκαμε κορόιδο;
Από την άλλη πλευρά, δώσε μου τον επιπλέον χρόνο ως επιβράβευση, να βελτιώσω ακόμα περισσότερο την εργασία μου, να βρω μία καινοτομία. Η συνεχής πίεση στον εργαζόμενο οδηγεί σε εξουθένωση, και αυτομάτως σε μείωση εργασιακής απόδοσης.
0 comments:
Post a Comment