Αδικίες και ψυχική διάβρωση στο εργασιακό περιβάλλον

Προφανώς και υπάρχουν αδικίες στο εργασιακό μας περιβάλλον. Πρόκειται για έναν ύπουλο μηχανισμό ψυχικής διάβρωσης. Η παραγκώνιση, η υπονόμευση, και η εργασιακή παράφραση της πραγματικής συμβολής μετατρέπουν το περιβάλλον σε ένα τοξικό σύστημα εκμηδένισης.

Ο εργαζόμενος βιώνει δυσθυμία, ψυχοσωματική εξάντληση, και υφέρπουσα μελαγχολία. Η νοητική κόπωση και η αποδιοργάνωση ταυτότητας οδηγούν σε συναισθηματική απονέκρωση.

Κάθε άδικη αξιολόγηση, κάθε κριτική, κάθε σιωπηλή απαξίωση, γίνεται ενδοψυχικό τραύμα. Το σώμα μιλάει με ταχυκαρδίες και αϋπνία. Κι όμως, πίσω από το χαμόγελο, υποβόσκει η υπαρξιακή καταρράκωση. Μια καθημερινή σιωπηλή αιμορραγία που κανείς δε βλέπει.

Αναλογιστείτε την εργασιακή απομόνωση, ως ένα πέπλο σιωπής που περιβάλλει τον εργαζόμενο, αφήνοντάς τον έκθετο στην αδιαφορία της ομάδας. Η αποξένωση σμιλεύει μια αίσθηση εσωτερικής ρήξης, μια έντονη απόσταση από το κοινό γίγνεσθαι. Η περιθωριοποίηση υφαίνει αόρατα δεσμά, εμποδίζοντας την ενσωμάτωση και υπονομεύοντας την αίσθηση του ανήκειν.

Μέσα σε αυτό το δυστοπικό εργασιακό τοπίο, η συμπερίληψη φαντάζει ως μια ουτοπική αναζήτηση, μια λαχτάρα για αλληλεγγύη και αναγνώριση. Η αποδόμηση αυτών των φραγμών απαιτεί ενσυναίσθηση και μια ολιστική προσέγγιση στην ανθρώπινη συνύπαρξη.

Σήμερα ολοκληρώνεται ένας ακόμα εργασιακός μήνας. Δεν κάνουμε μόνο κριτική, αλλά λέμε ένα μπράβο στην ομάδα! Μία ώθηση για έναν ακόμα καλύτερο μήνα μπροστά μας, και μία γλυκιά υπενθύμιση ότι είμαστε εδώ για να καλύπτουμε ο ένας τον άλλο, όχι για να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας.