Τις τελευταίες ημέρες λόγω της ψήφισης του νέου πολυνομοσχεδίου, ή διαφορετικά του 4ου μνημονίου, μία σειρά από δημοσιεύματα έκαναν παραδοσιακά την εμφάνισή τους. Οι συντάκτες χρησιμοποιούν, όπως συνηθίζεται άλλωστε στο Ελληνικό διαδίκτυο, τίτλους εντυπωσιασμού και πρόκλησης των αναγνωστών.

Πιο συγκεκριμένα, διαβάζουμε για το λογαριασμό των μέτρων, τα μέτρα σοκ του νέου «αριστερού» μνημονίου, καταιγίδα μέτρων, τί αλλάζει στη ζωή μας από το μνημόνιο, ολετήρας για μισθούς, συντάξεις, φόρους, εισφορές, στο σφυρί οι περιουσίες των πολιτών, κ.ο.κ.. Ακόμα και για το πότε θα φορέσει γραβάτα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κάνουν αναφορά τα άρθρα. Αλήθεια, σε αυτό το πλαίσιο, μετά από όλα όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, μπορείτε ακόμα και τα διαβάζετε;

Το 2009, τότε που για τελευταία φορά κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και ποσοστό ύψους 43.92%, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 4.6%. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 ανέβηκε με ποσοστό 16.78% για πρώτη φορά στη 2η θέση, ενώ αύξησε στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου το ποσοστό του στο 26.89%. Τον Ιανουάριο του 2015, για πρώτη φορά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έχασαν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει ποσοστό 36.34%. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου όμως δεν έχει καμία σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαιρινό δημοψήφισμα του 2015, και την κυβέρνηση που σχηματίστηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

Η ανώριμη αντιμετώπιση του δημοψηφίσματος όπως αποδείχθηκε μετέβαλλε τη ροή των προγραμματικών δηλώσεων του κόμματος που αναμενόταν να κάνει την αλλαγή και να φέρει την ελπίδα. Στις τελευταίες εκλογές ψηφίστηκε ώστε να εφαρμόσει ένα πιο ήπιο μνημόνιο, όχι να το καταργήσει. Οι πολίτες το γνώριζαν αυτό μετά το δημοψήφισμα, όπως το ίδιο γνωρίζουν και σήμερα, πως όποιο κόμμα και αν κυβερνήσει θα ακολουθήσει μία συγκεκριμένη γραμμή.

Όταν η ομάδα Βαρουφάκη προσπάθησε να θολώσει τα νερά, όταν οι υπουργοί τότε προσπάθησαν να αντισταθούν, φάνηκε εκ του αποτελέσματος πόσο διαπραγματευτικά αδύναμη είναι η Ελλάδα. Το τονίζω από την πρώτη μέρα, πως όσο οι Έλληνες αντιδρούν έτσι στο παρελθόν τους, τόσο θα χάνουν μία-μία τις μάχες με την κάθε τρόικα. Προφανώς, και τα λεφτά δεν τα έφαγαν όλοι μαζί οι πολίτες, ούτε όλοι με το ίδιο ποσοστό συμμετοχής, όμως τα αποτελέσματα από αυτό το φαγοπότι -δυστυχώς- επιδρούν στο σύνολο της επικράτειας.

Έτσι, το 4ο μνημόνιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μερικά πρόσθετα διαρθρωτικά μέτρα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζουν περισσότερο το επίπεδο ζωής, από ότι έκαναν τα προηγούμενα. Ήδη οι Έλληνες έχουν δεχθεί ισχυρότατο σοκ την τελευταία 7ετία, επομένως λίγα μέτρα ακόμα δε θα κάνουν τη διαφορά. Αντίθετα, οι πολίτες, αντί να αντιδρούν σε κάθε λογική κίνηση όπως π.χ. η ψηφιοποίηση των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, ή αντί να κάνουν ανώφελες καταλήψεις και απεργίες, ο κάθε ένας ξεχωριστά σε ατομικό επίπεδο θα πρέπει να συντονιστεί με τη συχνότητα της εποχής, και να προσπαθήσει να προωθήσει μεθόδους αύξησης της παραγωγικότητάς του και κατ’ επέκταση της προστιθέμενης αξίας που προσφέρει. Η ωρίμανση της οικονομικής συνείδησης και αντίληψης στην Ελλάδα είναι κάτι που πρέπει να προσεγγιστεί σοβαρά κάποια στιγμή, ξεκινώντας κυρίως από την παιδεία και την εκπαίδευση. Άλλωστε το χρέος δίχως μία τίμια αναδιάρθρωση δεν πρόκειται να βοηθήσει στη μεταβολή του οικονομικού κλίματος στη χώρα, και συνεπώς η τελευταία θα πάρει ανάσες μονάχα τα επόμενα χρόνια, όταν οι δόσεις σε τόκους δανείων θα είναι σε χαμηλότερο επίπεδο από ότι φέτος.